Het schrijven in balans

Alsof de duivel ermee speelt. Na mijn enthousiasme op donderdag ging op vrijdag het schrijven een stuk minder. Ik heb wel de tijd volgeschreven (twee uur), en haalde ook mijn minimaal aantal woorden (1000 – 1500), maar het ging niet van zelf. Ik had er weinig lol in. Het leek op schrijven uit plichtsbesef. Vanochtend zit ik bijtijds achter mijn laptop, en weer mis ik mijn eigen enthousiasme. Ik sta op werkstand. Ik moet schrijven in plaats van ik wil schrijven.

Al schrijvende, ontdek ik dat een aantal passages die ik eerder schreef conflicteren met wat ik nu schrijf. Ik denk er even over na en besluit die passages te verwijderen. Een aantal passages uit dat stuk, voeg ik toe aan het huidige hoofdstuk. In de werkstand doe ik gewoon wat ik moet doen, zonder daar heel lang bij stil te staan. Dat is wel fijn aan deze stand. Elk nadeel heb zijn voordeel, geloof ik dat Cruijf zou zeggen.

Narcissen

De rest van de tijd ben ik inderdaad aan het werk. Niet vervelend, maar echt blij word ik er niet van. Toch jammer, want het ging de eerste weken zo lekker.Als ik dan even nadenk over de afsluiting van mijn blog, vallen ineens de narcissen van tafel. Heel plotseling, zonder enige aanleiding, behalve dan waarschijnlijk de zwaartekracht. De plant is te zwaar en te groot geworden voor het potje waarin ik ze heb gekregen en ze heb laten staan.

De narcissen staan inmiddels weer op tafel. Ik ben ook weer gaan zitten en vraag me af of ik op dit moment niet ook gewoon weer even in balans moet komen.

Het kan niet altijd feest zijn. Toch?

Reageren op dit blog?