Ik heb vanochtend deel een van mijn boek afgerond. Het eerste deel bestaat uit tien hoofdstukken. Bij elkaar ruim vijftigduizend woorden. Had het geheel eigenlijk in februari willen afronden, maar februari bleek net iets te kort. Helaas, maar je kunt ook wel overal over zeiken.
Trots!
ben ik want zo ver ben ik nog niet eerder gekomen met een boek. Ik blijf er ook plezier in hebben. Het is leuk. In plaats van minder schrijven, ga ik steeds meer schrijven. Ik zit al vier dagen op vijfentwintighonderd woorden, terwijl ik startte met zevenhonderdvijftig.
Een weifelende start
De start ging gepaard met twijfels. Het in een keer goed willen doen. Nu schrijf ik makkelijker. Tijdens het lezen, op een moment dat een groot deel af is, zie ik wel hoeveel van de tekst ik overhoud. Ik ga nu gewoon verder met deel twee. Daarna komt er waarschijnlijk nog een derde deel en dat is dan meteen de uitsmijter. Of niet. Alles kan ook weer veranderen.
Wat doe ik nu anders?
Wat mij tot nu toe helpt bij het schrijven is dat ik iedere dag op vaste tijden schrijf. Daar komt niemand tussen. Die bekende en onvermijdelijke uitzonderingsgevallen daar gelaten. Ik doe dan de dag er voor een dubbele sessie. Als dat niet lukt de dag erna.
Ik voorkom dat ik word afgeleid door sociale media, email of telefoon. Die gaan uit of ik zet ze op stil. Ik ben een paar uur alleen met word bezig. Zelfs als ik niet helemaal zeker weet of het wel klopt wat ik schrijf, zoek ik tijdens mijn schrijftijd niets op. Ik gebruik de voetnoot om aan te geven wat ik precies moet opzoeken. Zo lang het geen ingrijpende dingen zijn, laat ik ze voor wat ze zijn.
Opnieuw beginnen
Vanaf morgen ga ik weer opnieuw beginnen. Een nieuw deel met nieuwe personages, nieuwe belevenissen en een nieuwe omgeving. Ik kan weer alle kanten op. Ik ben erg benieuwd wat er gaat komen, al moet ik bekennen dat ik niet meer helemaal blanco ben. Wat ook wel een rustig gevoel geeft, want dat witte scherm kan intimideren!