Peinzen, zuchten en staren…

Vol goede moed ga ik achter mijn computer zitten. Ik heb zin om te beginnen. Als ik eenmaal zit, gaat alles anders dan ik verwacht. Tot mijn verbazing vind ik het lastig om te beginnen. Ik weet niet zo goed waar, met wie en hoe. Ik ben ook niet meer zo zeker van de lijn van het verhaal dat in mijn hoofd zit.
Hoe langer het duurt, hoe meer twijfels er boven komen. Van die helpende twijfels die me nog verder de put in duwen. Ik probeer mezelf te dwingen niet meer aan die twijfels te denken. Het roze olifanten-sprookje… Ik zucht en overweeg even om te stoppen. Heel even.

Maar hoe dan wel?

Ik doe wat ik eerder ook deed. Ik schrijf gewoon op wat er in me opkomt en zie wel wat er gebeurt. Dat werkt. Ik schrijf door en ik heb het gevoel begonnen te zijn met deel twee. Tevreden sluit ik de computer af.
Als ik op maandag het stukje weer teruglees, heb ik geen idee hoe ik hiermee verder moet en hoe dit stukje deel van het grotere verhaal moet worden. Ik denk na maar kan niet bedenken hoe dit ooit gaat kloppen. Ik besluit het stukje van vrijdag op te slaan onder een andere naam en vandaag weer opnieuw te beginnen.

Gelukkig, het lukt toch!

Als ik even later weer voor een leeg scherm zit, voelt dat goed. Dat lege scherm werkt wonder boven worden bevrijdend. Ik kan weer alle kanten op. Ik denk nog wel even maar dan begin ik te schrijven. Ik wijzig de eerste paar zinnen nog een nog een keer of vijf, en dan staat er eindelijk iets waar ik wel tevreden over ben. Ik schrijf nog een half uur en als ik stop ben ik blij. De tekst is goed in lijn met het eerste deel en ik kan er morgen weer mee verder. Dat is evident anders dan de tevredenheid van vrijdag. Gelukkig!

Leuk? Laat het weten. Reageren? Ik ben benieuwd.

Reageren op dit blog?