Je hebt van die dagen. Van die dagen waarop niets loopt zoals je zou willen. Gisteren had ik zo’n dag. Het was donker buiten, het regende, ik voelde me opgesloten want als het regent, kun je natuurlijk niet naar buiten… Ik maakte mezelf gretig wijs dat als ik naar buiten had gekund, mijn humeur dan als vanzelf zou opkalefateren. Onzin natuurlijk. Maar het werkte wel. Binnen no time was ik nog chagrijniger.
Analyseren, analyseren
En dan ga ik op zoek naar verklaringen. Waarom voel ik me zo? Afgezien van de regen kon ik nog een paar redenen bedenken. Slecht slapen. De Nieuwsuur uitzending over UWV-fraude, ING-schikking en het boek ‘mijn strijd’. Nog geen reactie van mijn meelezers. Vergeten mijn computer op te laden. Of gewoon alles bij elkaar.
Ergens weet ik wel dat, welke reden ik ook bedenk, ik geen enkele ooit met zekerheid kan aanwijzen als oorzaak, maar het idee van controle is onweerstaanbaar. Het idee dat ik kan voorkomen dat ik me nog een keer zo voel, is aangenaam en geeft moed.
Helaas: het is zoals het is. Soms kan ik iets linken aan een bepaalde situatie, en soms niet. Maar of die interpretatie klopt, blijft de vraag.
Strategie
Als ik me zo voel, kan ik me niet goed concentreren. Ik moet twee keer lezen voordat ik weet wat er staat. En dingen waarover ik moet nadenken, kan ik beter laten liggen tot de volgende dag. Zo gezegd, zo gedaan.
Lichter
Vandaag is het buiten lichter en voel ik mij ook beter. Het zou zo maar met elkaar te maken kunnen hebben. Een gebrek aan licht kan aanleiding zijn voor depressieve gevoelens, maar of die invloed meteen de eerste ochtend al zo groot is, blijft voor mij toch een vraag…