Te laat komen heeft wel wat

‘Sorry, het lukte echt niet eerder’, verontschuldigt ze zich als ze bijna een uur te laat in het restaurant aanschuift. ‘Ik moest nog douchen.’ Ze doet het niet expres. Dat weet ik. Zelf wil ze ook op tijd komen. Een andere vriendin van mij toont soortgelijk gedrag, maar in mindere mate. Die gaat van huis weg op het tijdstip dat we hebben afgesproken. Dus komt ze een kwartier te laat. Ik zorg er meestal voor dat ik iets om handen heb. Ik weet dat het wachten wordt. Soms opper ik om de volgende afspraak een kwartier later te plannen, maar dan is het antwoord: ‘Nee, het moet gewoon lukken.’

Ik ben er zo een die eerder te vroeg dan te laat op afspraken komt. Iedereen is daar zo aan gewend dat, als ik een keertje te laat ben, de alarmbellen onmiddellijk afgaan.

Sociaal, creatief en reflectief

In de Quest psychologie las ik een onderzoek over te laat komen van Jeff Conte, psycholoog aan de San Diego Universiteit. Volgens Conte zit ’te laat komen’ in de aard van het beestje. Hij onderscheidt in het artikel polychronen en monochronen. De polychronen switchen tussen meerdere taken, vinden het belangrijker om iets goed af te ronden dan iets snel af te ronden. Daarnaast nemen polychronen meer tijd voor interpersoonlijke relaties, met als gevolg dat ze te laat komen.
De mate waarin iemand ambitieus en competitief of creatief en reflectief is maakt ook uit. Ambitieuze en competitieve mensen houden na 58 seconden al op met lezen als hen, zonder klok in de buurt, wordt gevraagd dit een minuut te doen. Creatieve en reflectieve mensen houden pas na 77 seconden op. Je kunt je voorstellen wat dit voor de tijd betekent.
Te laat komen heeft dus wel hele mooie kanten!

Competitief en ambitieus?

Zou je ook creatiever, socialer en reflectiever worden als je je gaat focussen op te laat komen? Of word je dan alleen maar nog competitiever en ambitieus? Wat denk je?

Reageren op dit blog?