Categorie: Ontwikkelen

Geplaatst op

Oplichter syndroom

Maya Angelou en Albert Einstein leden aan het oplichter syndroom, vertelt Elizabeth Cox in haar TEDtalk.
Het syndroom waarbij iemand het idee heeft door de mand te kunnen vallen omdat ze niet naar behoren presteren.
Laat het even tot je doordingen: Angelou en Einstein twijfelden aan hun prestaties!
Die twijfel heeft bar weinig te maken met hun daadwerkelijke prestaties, denk ik dan.

Feedback

Volgens Elizabeth Cox hebben meer mensen last van het oplichter syndroom, maar Einstein en Angelou zijn de twee meest opvallende voorbeelden. Iemand die last heeft van het oplichter syndroom, vertelt hier niet snel iets over. Als je denkt ontmaskerd te kunnen worden als oplichter, denk je wel twee keer na. Het lijkt een vicieuze cirkel, gedreven door schaamte.
En dat is jammer, want praten erover kan helpen. Om je prestaties te kunnen beoordelen, heb je feedback van anderen nodig. Daarbij komt dat positieve feedback verlichting geeft, net als herkenning van het syndroom.

Een vicieuze cirkel, of is er winst te behalen?

Ikzelf ben geen onbekende op dit vlak. Er zijn momenten geweest dat ik ook dacht te worden ontmaskerd. Soms denk ik het nog steeds en dan doe ik het af met een grapje. Dat helpt. Niemand kijkt op en begint serieus te knikken, gelukkig. Sommige mensen denken dat als je iets blijft doen, er ergens winst te behalen moet zijn. Het zou kunnen, maar dan heb ik (nog) niet helder wat mijn winst precies is.
En wat zou de winst zijn geweest voor Einstein en Angelou? Zou de twijfel ervoor zorgen dat ze op hoog niveau bleven presteren? Dat ze alert bleven?
Wat kan jouw winst zijn?

Elizabeth Cox op TED.com over het oplichter syndroom:

Geplaatst op

Boerka aanrecht

Vandaag wordt op het Malieveld betoogd tegen het boerkaverbod. Dat dat in Nederland gebeurt, raakt mij diep.

Wat maakt het uit, vragen sommige mensen zich af. Of je jezelf nu totaal bedekt, je oksels scheert of je kleedt op een bepaalde manier. Je doet het allebei onder druk van de context waarin je leeft, dus dat is hetzelfde. Toch?

Waarom geen mannen?

Het recht van volledige bedekking wordt door geen enkele man geambieerd. Ik heb in ieder geval nog nooit een man hardop horen zeggen dat die het recht wil hebben om zichzelf volledig te mogen bedekken. Ik hoor wel mannen die werken voor die six pack of die kunstwerken maken van hun gezichtshaar. De reden is over het algemeen om aantrekkelijker te worden gevonden. Maar totale bedekking? Nee. Nog nooit gehoord. Waarom vechten mannen niet voor dit recht? Waarom is er geen man die een boerka aan wil?
Waarom zouden vrouwen dat recht wel moeten hebben, laat staan, willen? Waarom vrouwen wel? Die vraag wordt niet beantwoord.

De vrouw als hoeder

Is het nog steeds dat sluipende idee over de vrouw als eeuwige hoeder van de moraal, het fatsoen en/of de eer? Waarom gaan mensen anno 2019 naar het Malieveld om voor een recht te strijden voor een (klein) aantal vrouwen zonder dat ze weten waarom? Het is een wens die afwijkt van de huidige norm, en teruggrijpt op een norm die was. Een norm die het verschil tussen man en vrouw benadrukt en altijd in het nadeel van vrouwen werd beslecht. En vanmiddag gaan er mensen, geholpen door mensenrechtenorganisaties als Amnesty, bijgestaan door verschillende vrouwenorganisaties en zelfs wetenschappers, pleiten voor het recht van de vrouw om zich volledig te kunnen bedekken. Is dat wat vrijheid is? Vechten voor rechten zonder te kijken naar inhoud of gevolg?

Collateral damage

Op het Malieveld zullen zelfs boerka’s worden uitgedeeld aan vrouwen die er normaal geen een dragen om hun standpunt kracht bij te kunnen zetten. In Nederland èn daarbuiten worden vrouwen gedwongen een boerka te dragen. Vrouwen worden vastgezet en gemarteld omdat ze opgelegde kleding niet aantrekken. Ik hoop dat ze in die landen geen televisie hebben in de gevangenissen. Zo wel, weten we waar de gevangen vrouwen vanmiddag verplicht naar moeten kijken. Gewoon voor het demoraliserende effect.

Zijn deze vrouwen ‘collateral damage’? Een verlies dat je moet nemen?

Geplaatst op

Spookschrijven

If only

Spookschrijven. Het is ghostwriting in het Nederlands, maar dan leuker. Qua klank. Inhoudelijk is er geen verschil. Een spookschrijver is een ghostwriter. Iemand die een boek schrijft of blogt voor een ander en hierbij zelf anoniem blijft. De naam van de opdrachtgever staat op de cover van het boek of onder de blog.
En daarmee is het verhaal over spookschrijven eigenlijk verteld. 

Op avontuur

Een paar jaar geleden interviewde ik twee spookschrijvers. Het fenomeen ‘spookschrijven’ was mij totaal onbekend, maar beide schrijvers waren erg enthousiast over wat ze deden. Dat enthousiasme bleek aanstekelijk. Het interview kun je hier vinden.

Toen ik de vraag kreeg als spookschrijver te fungeren, was ik meteen geïnteresseerd. Het onderwerp bleek ook nog eens interessant en haakte aan bij mijn werk als P&O-er.  
Op de vraag of ‘ik samen met hem het avontuur aan wil gaan’, heb ik dan ook ja gezegd. ‘Avontuur’ grijpt terug op de omvang van het project en op het enthousiasme van de opdrachtgever.
We zijn nu een aantal maanden verder en het is erg leuk om te doen: ik mag me verdiepen in een onderwerp dat ik interessant vind en erover schrijven. Wat wil ik nog meer!

Een digitaal cadeautje

Als schrijven je ding niet is, zoals bij mijn opdrachtgever, biedt de spookschrijver uitkomst. Hij of zij zet de informatie die jij wilt delen om in een leesbare, overzichtelijke en toegankelijke tekst. Over de rechten moet je afspraken maken, maar de meeste spookschrijvers wuiven die weg. 

Het is een leuke manier om een digitaal cadeautje aan huidige en potentiële opdrachtgevers of klanten te kunnen geven: een digitaal boek(je) met informatie over jouw dienstverlening of product.

Iets om over na te denken?

Geplaatst op

Ballon

‘Ballon is het waargebeurde verhaal van twee families die, ten tijde van de Koude Oorlog, in een race tegen de klok alles op alles zetten om van Oost- naar West-Duitsland te vluchten. De historische thriller toont een van de meest spectaculaire ontsnappingen in de geschiedenis.’ 
Bron: Kijkhuis

Thriller

De film is met recht een thriller te noemen. Van het begin tot het eind zat ik aan mijn stoel gekluisterd. Je voelt de angst van de hoofdpersonen, maar ook hun frustratie en boosheid. Stap voor stap neemt de film je mee in wat het betekent om te wonen in een staat waarin je niet kunt ontsnappen aan de Stasi, het wakend oog van de overheid. Zelfs binnen de Stasi niet. Niemand ontsnapt de controle. Angst heerst. Overal. 

Verlangen naar vrijheid

De film draait om twee gezinnen die willen vluchten naar het Westen. De angst voor het mislukken van de vlucht is zichtbaar en invoelbaar, maar ook de angst voor het lukken. Beide opties kennen grote gevolgen. Als het lukt, kunnen ze nooit meer terug. Als het niet lukt…
Maar leven in een land waar je altijd over je schouder moet kijken. Altijd moet nadenken over wat je tegen wie kunt zeggen. Spontaniteit (van kinderen) je de kop kan kosten. Waar angst altijd en overal heerst. Als de deurbel gaat, als de telefoon gaat…

Vrijheid is een groot goed!

Aanrader

Ballon is een mooie, indrukwekkende en ook beklemmende film, gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Een aanrader!

https://www.youtube.com/watch?v=jIpMqzR4A8g
Geplaatst op

Instagramchallenge – 2

Dag vijf van de instagramchallenge 2019. De opdracht van vandaag is een foto maken van een drankje. Mensen schijnen dat vaak te doen. Ik ken het fenomeen niet. Dat komt waarschijnlijk doordat ik nooit op Instagram zat. Maar goed, een drankje dus. Een drankje dat een link heeft met mijn werk. Ik moet daar even over nadenken.

Een drankje en werk

Ik schrijf en de benodigdheden daarvoor hebben weinig met drinken te maken. Drinken doe ik tijdens de pauze. Oh ja, en dat is dan meteen de link met werk: pauze nemen. Even achter die laptop vandaan en naar de keuken lopen voor een kop koffie, thee, een glas water of een smoothie.

De foto

Als ik mijn smoothie gemaakt heb, neem ik er een foto van. Het is de bedoeling dat ik de foto bewerk, dus ik zet de bovenkant van het glas op de foto. Als totale leek op het fotobewerkingsvak lijkt me dat wel leuk, dus of het ook echt leuk is moet ik nog bezien. In Instagram kan ik de foto met een druk op de knop of met een swipe bewerken. Het is makkelijk en het eindresultaat is redelijk. Ik ben niet heel enthousiast, maar goed. Voor een eerste keer…

Geplaatst op

Instagram Challenge – 1

Vandaag blog ik voor het eerst op mijn nieuwe site. De oudere blogs die je er vindt komen van mijn oude site af. Eigenlijk wilde ik pas starten na de zomerperiode, als iedereen weer terug is van vakantie, maar het liep anders.

Ik doe mee aan de instagramchallange van @Willy Valk van HandsonSocialMedia en deze begon vandaag.

Homepage of blog?

Vanaf vandaag ontvang ik twee weken lang elke dag een opdracht. De eerste was een basale: het opdaten van mijn instagram bio. Een van de tips die Willy Valk hierover geeft is om goed na te denken over deze link omdat er maar een link mogelijk is in je bio. Wat is de beste of meest passende optie? Ik had daar nog niet over nagedacht en daar gewoon mijn homepage ingevuld. Nu vind ik dat niet meer zo’n goed idee. Instagram is ontspanning en infotainment. Een directe link naar mijn blog past dan beter.

En dan is het leuk als er een paar nieuwe blogs volgen tijdens deze challenge. Dus dat ga ik doen!
Mijn laatste blogs gingen over het schrijven en uitgeven van mijn boek en daarover volgen er zeker nog een aantal, maar deze zomer nog even niet. Nu is het tijd voor ontspanning, hopelijk meer zon en avontuur.

Benieuwd naar mijn instagramchallenge-avontuur? Volg me dan op: @delianavandermeer 

Geplaatst op

Geen fictie!

Zoals voorgenomen heb ik deze maand, tot nu toe, iedere weekdag geblogd. Briljant als ik ben doe ik dat op routine, terwijl het bloggen deze maand een voorbereiding kan zijn op het schrijven van fictie.
Dat is het nu niet, en dat is een beetje jammer.
Dus dat ga ik veranderen.
Vanaf morgen ga ik op dit blog fictief (echt) aan de slag.
Ik voel de spieren in mijn keel zich samenknijpen.
Hoe ik dat ga aanpakken? Sommige schrijvers houden zich aan een aantal woorden. Wie weet, misschien werkt dat voor mij ook wel…
Wat ga ik schrijven? Fictie en soms non-Fictie.
Non-Fictie bij een mooie aanleiding en Fictie verpakt in korte verhalen. Soms met humor, soms absurdistisch, soms ironisch, en ook serieus. We zullen zien.
Non-Fictie kan natuurlijk ook met humor, ironie of serieus. Dit voor de goede orde.
Over de foto’s ga ik nog niet te veel nadenken, deze laat ik nog even hetzelfde. Ik kan me voorstellen dat dat gaandeweg wel verandert.
De titels moeten jullie me vergeven. Ik denk niet dat ik daar ooit goed in word, dus als jullie er tijdens het lezen van het verhaal een bedenken, schroom niet.

Spannend!

Inspiratie is onvoorspelbaar. Het komt en het gaat, en dat laatste vaak niet op de meest handige momenten.
Ik vind het eng dat ik morgen anders ga bloggen, maar leuk eng, spannend dus eigenlijk. Ik verheug me er ook op.
Ik ben heel benieuwd wat de toekomst in mijn fantasie gaat brengen.

Tot morgen!

Geplaatst op

SPE en kwaadaardigheid

Het Stanford Prison Experiment van Philip Zimbardo draait sinds kort in een aantal filmhuizen. Uit dit experiment blijkt dat gewone mensen in staat zijn tot afschuwelijke dingen.

Even ter herinnering: in dit experiment werd een gevangenis nagebootst en op basis van vrijwilligheid werd aan studenten de rol van bewaker of de rol van gevangene toebedeeld. Er werd een gevangenisgang nagebootst en de gevangenen werden uit hun huizen opgehaald, in politieauto’s afgevoerd, terwijl de buren van niets wisten. De cel was een kamer met tralies en de gevangene kregen allemaal een nummer en gevangeniskleding. De bewakers kregen ook speciale kleding.
De bewakers en de gevangenen gingen steeds meer op in hun rol: de bewakers gedroegen zich kwaadaardiger en de gevangenen onderdaniger.

De opdracht was om agressief te zijn

Het plan was om het experiment twee weken te laten duren. Vijf studenten hadden na zes dagen een emotionele breakdown. Na zes dagen is het experiment afgebroken. Dit gebeurde omdat de vriendin van Zimbardo schrok van wat ze zag. Zimbardo zelf was meegegroeid in het experiment en had zijn grenzen automatisch verlegd. Het systeem waarin je meedraait is van grote invloed op je gedrag en ook op de beoordeling hiervan.

Je kunt je op veel verschillende manieren gedragen. Van vriendelijk tot kwaadaardig, met zorg of onverschillig, constructief (creatief) of destructief. Om aan de menselijke kant te blijven, kun je op de volgende punten letten:

  • Denk na over de stappen die je zet.
  • Blijf de ander zien als een volwaardig persoon.
  • Blijf aanspreekbaar op je gedrag, doe geen dingen anoniem.
  • Neem verantwoordelijkheid over wat je doet.
  • Gehoorzaam iemand niet blind (ook geen autoriteit).
  • Pas je niet zomaar aan groepsnormen.
  • Tolereer geen wangedrag.

Menselijkheid blijft een zaak van ons allemaal!

Geplaatst op

Goed of slecht?

‘We zouden onszelf moeten zien als zondaar’ kopte een artikel van Alain de Botton gepubliceerd op de website van the book of life. De titel triggerde. Mezelf zien als zondaar. Ik geloof niet dat ik dat een goed idee vind. Als ik ervanuit moet gaan een zondaar te zijn, kan dat andere negatieve gevolgen hebben. Gevoelens van schaamte, schuld of angst werken verlammend.

Menselijke neiging

De Botton wijst er in het artikel op dat mensen geneigd zijn om bij zichzelf het goede te zien. En als mensen dat idee dat ze ‘goed’ zijn eenmaal hebben, ze dit voor ‘granted’ nemen. Hij gaat er vanuit dat als mensen overtuigd zijn van hun ‘goed’ zijn, ze minder kritisch naar hun eigen gedrag kijken. Hiermee zou de kans op ‘slecht(er)’ gedrag groter worden.

De kritische blik die voortkomt uit twijfel is nodig om ervoor te zorgen dat je blijft letten op je eigen gedrag. Daar twijfel ik niet aan. Maar jezelf zien als zondaar, en dus niet als ‘goed’, vind ik een probleem. Het geloof in mijn ‘goed’ zijn betekent voor mij ook het accepteren van mezelf als mens. Een ‘goed’ mens zijn, betekent voor mij niet dat ik geen dingen doe die niet ‘goed’ zijn.

Uitgangspunt kan verlammen

Ik maak fouten, soms meer dan me lief is. Mijn gedrag is veranderlijk, mijn ‘zijn’ niet.  Als ik er vanuit moet gaan dat mijn ‘zijn’ niet goed is, dan raak ik verlamd door schaamte-, schuld- en angst gevoelens.

En dan kan ik ook niets meer.

Geplaatst op

Maximalisatie, of toch niet?

Gisteren op het journaal, vrouwen verdienen nog steeds minder dan mannen. Onderzoek wees uit dat een van de oorzaken was dat vrouwen niet tijdig onderhandelden. Dat moet je namelijk doen voordat je een baan aanneemt en niet pas nadat je de baan hebt aangenomen. Vrouwen willen de baan te graag. Mannen blijken het salaris belangrijker te vinden.

Ik vraag me dan meteen af waarom bedrijven niet veel meer vrouwen aannemen. Dat is snel verdiend!

Lastenverlichting?

Ik heb me laten vertellen dat het salarisverschil 17% bedraagt. Dat is een enorme reductie op je personeelslasten. Concreet schijnt dit te betekenen het dat vrouwelijke werknemers ieder jaar vanaf 3 november gratis werken…

Als werkgever zou ik meteen op zoek gaan naar geschikte vrouwen voor alle functies, zeker die in de top. En als ik die niet zou vinden, zou ik alles op alles zetten om mijn bedrijf voor vrouwen zo aantrekkelijk mogelijk te maken.
Dan heb ik medewerkers die de baan heel graag willen en helemaal tevreden zijn met fors minder salaris. Jippie!
17% besparing! Daar kun je nog iets extra’s voor doen. Dan hoef je bij de formatie niet meer te stechelen over de afschaffing van dividendbelasting.

Twee vliegen in een klap

Bovenop dat onmiddellijke financiële voordeel, dwing je mannen, die natuurlijk wel een constructieve, maar te dure, bijdrage leveren, om hun salariseisen bij te stellen. Twee vliegen in een klap. Wat wil je nog meer?Alleen dat gebeurt niet. En dat vind ik raar. Ik kan me daarom bijna niet voorstellen dat het werkelijk zo ligt.

Bedrijven verplaatsen fabrieken naar lagelonenlanden, nemen op de koop toe dat de arbeiders onder barre omstandigheden werk moeten uitvoeren, allemaal om de winst te maximaliseren. En dit financiële voordeel laten ze liggen?
Er wordt sinds jaar en dag gewezen op het salarisverschil, maar dat is niet het probleem.

Dat kan niet. Toch?