Spontaan contact

De anderhalve meter norm is funest voor ons spontane contact met wildvreemden, stellen onderzoekers in het Parool. ‘Dat klopt’, dacht ik meteen. 

Die gesprekjes die je in de trein of in de rij voor de kassa voert. Ze gaan nergens over, maar je hebt even contact met iemand buiten je eigen bubbel. Buiten je comfortzone. Met de anderhalve meter norm verdwijnt dit menselijke contact. Beate Volker en Sander Koole waarschuwen voor de gevolgen hiervan voor de multiculturele samenleving. Mensen trekken zich graag terug in hun eigen bubbel omdat dit veilig en prettig voelt, maar zonder spontane contacten zullen vreemden hierdoor steeds vreemder worden. Dat is problematisch voor iedere samenleving. Ze raden mensen aan om online, nieuwe, verbindingen, aan te gaan.

Een alternatief

Aan de andere kant beleef ik ook een aangepaste vorm van contact met vreemden. Als ik tijdens het hardlopen, een andere hardloper tegenkom, ga ik, of de ander, aan de andere kant van de weg lopen. Als ik degene ben die met een boog om de ander heen loopt, probeer ik altijd even oogcontact te maken. Meestal is dit snel gemaakt en als we elkaar aankijken, volgt er behalve een groet, ook vaak een lach. Ontlading. Met een boog om iemand heenlopen, geeft toch een ongemakkelijk gevoel. Dit korte, non-verbale, spontane en vriendelijke contact is fijn.

Meer mensen op straat

Nu de regels verder versoepelen zie ik steeds meer mensen op straat. Ook tijdens mijn vroege hardlooprondjes. Afgelopen vrijdag kwam ik zelfs een groepje van vier(!) hardlopers tegen. Ik voelde me meteen minder op mijn gemak. Geen aanleiding, behalve de aanwezigheid van meerdere vreemden, zorgde voor het verdwijnen van mijn comfortzone en het opkomen van angstgevoelens. De schok zal de volgende keer minder groot zijn, denk ik, maar wat wennen dingen snel.

Nieuwe norm?

Die anderhalve meter samenleving moet het nieuwe normaal worden. Tot gisteravond. Op RTL Nieuws zag ik dat de horecalobby een uitzonderingspositie heeft geregeld. Het is toegestaan om met èèn vriend of vriendin uit een ander huishouden aan een tafeltje te zitten. De anderhalve meter afstand geldt dan niet?
Begrijp me niet niet verkeerd. Ik zie er naar uit om weer met een vriend(in) aan een tafeltje te zitten. Ik mis het.
Ik gun ook de ondernemers in de horeca hun omzet.

Maar met zoveel onduidelijkheid over de overdracht van het virus, ben ik bang voor de gevolgen van deze versoepeling voor de IC’s.
Die mensen gun ik hun rust.

De week van de mediation

Het is de week van de mediation. Een week waarin iedere zelfstandige mediator en ieder bedrijf dat in conflictadviezen doet, naar buiten treedt met verhalen over mediation.

Een goed moment om ook even uit te wijden over hoe je een conflict veroorzaakt.
Een paar voorbeelden:

  • Je thuis of op werk gedragen zoals je je in het verkeer gedraagt.
  • Hard praten in een stiltecoupe.
  • Iemand steeds interrumperen.
  • Keer op keer herhalen wat iemand net heeft gezegd.
  • Iemand uitgebreid uitlachen.
Comfortzone

Als je in een conflict verzeild raakt, dan begrijp je meestal niet hoe het zo ver heeft kunnen komen. Bijna uit reflex begin je verontwaardigd over wat die ander heeft gedaan. Het kan zijn dat je je begint af te vragen hoe het mogelijk is dat je die ander zo fout hebt ingeschat?
[Houd er wel rekening mee dat die ander precies hetzelfde aan het doen is.]
Waarom is het zo lastig om toe te geven dat je ook een rol hebt in dit conflict? Waarom zoek je je toevlucht in het gedrag van de ander?
Een conflict:

  • is niet leuk. Zeker als je een conflict hebt met iemand die je erg na staat. Dat kan zelfs bijzonder pijnlijk zijn: angst voor verlating, afwijzing.
  • maakt je kwetsbaar. Je wordt uit je automatische piloot gehaald en moet weer opletten en nadenken over wat er gebeurt.
  • veroorzaakt emoties die ervoor kunnen zorgen dat je je gedraagt op een manier waarop je niet trots bent.

Kortom: conflicten halen je uit je comfortzone. En eenmaal uit die comfortzone schiet je vaak in de verdediging. Of je dat nu doet door iemand aan te vallen, door iemand te negeren of iets daar tussenin, maakt niet zo veel uit. Je verdedigt je. Het nadeel van dit verdedigen is dat je in het conflict verstrikt blijft. Dat is jammer, toch?

Wat was jouw rol?

Praktischer is het om je eigen gedrag te onderzoeken:

  • Wat maakt dat jij op deze manier op deze situatie reageert?
  • Wat maakt dat deze situatie jou zo raakt?
  • Op welke moment ging het mis?
  • Kun je emotie en inhoud scheiden?