Blaming the victim

In de Standaard stond een artikel van Mattias de Paep over sexting. De gevolgen voor jongeren van een doorgestuurde naaktfoto zijn groot. De schaamte en de vernedering daarna zijn moeilijk te verdragen.
Vaak is de reactie van mensen: ‘je had die foto ook niet op moeten sturen’. Eigenlijk een beetje: ‘boontje komt om zijn loontje’ en ‘een beetje dom’. Weinig wordt er gezegd over degene die de foto doorstuurde, en nog minder wordt er gezegd over degenen die de foto weer verder verspreiden.

Digitale verkrachting

Zo’n foto stuur je aan iemand die je vertrouwt en als de foto wordt doorgestuurd wordt dit vertrouwen op  grove wijze beschaamd. Het effect op het slachtoffer is groot. De Paep noemt het doorsturen van naaktfoto’s dan ook digitale verkrachting.

Als oplossing wordt jongeren aangeraden om in ieder geval niet herkenbaar op de foto te gaan. Dat is misschien de snelste oplossing, maar is deze ook gewenst? Deze reactie bevestigt het idee dat het slachtoffer verantwoordelijk is voor de verspreiding van de foto.

Kan vertrouwen de norm zijn?

Iemand wantrouwen wordt op deze manier de norm. Als het er op aankomt kun je een ander niet vertrouwen. Je neemt in ieder geval een risico als je dit doet. En bij dat risico horen consequenties. Dat zegt iets over de maatschappij waarin we leven en welke verwachtingen we van onszelf en van elkaar hebben.

Waarom moet het slachtoffer wel nadenken voor hij of zij een foto verstuurt? En iemand die doorstuurt niet. Iedereen met een beetje gezond verstand kan weten wat het effect het verspreiden van zo’n foto kan hebben? Ga jezelf maar na. Hoe zou jij het vinden? Waarom stuurt iemand zo’n foto door? Ben je dan op zoek naar acceptatie? Waardering? Heb je angst voor uitsluiting? Afwijzing?

Misschien moeten we het daar dan over hebben…

Daad van agressie

Het doorsturen van naaktfoto’s is een daad van agressie. Iedereen die de foto doorstuurt, zou zich daarvan bewust moeten zijn.