Reizen in tijden van Corona

Zacht ploft hij naast me neer op het bed, klaar voor een knuffel. Tien over vijf. Om half zes sta ik op, pers een paar sinaasappels uit en trek mijn hardloopkleren aan. Eenmaal buiten rits ik mijn jack helemaal dicht en twijfel nog even over mijn handschoenen. Dan hoor ik een geluid en loop naar de overkant waar ik een meerkoet aantref, die het op een hartstochtelijk keffen heeft gezet. Ik kijk even rond om te achterhalen tegen wie hij zo te keer gaat, maar zie niets. Ik schiet in de lach, schud mijn hoofd en begin te lopen. Als ik bij het stoplicht aankom, ben ik nog niet buiten adem. Vooruitgang.
Ik zie een eend zwemmen in de sloot. Moederziel alleen. Onwillekeurig denk ik meteen aan die kat die een paar dagen eerder, tussen het riet, naar de kuikens lag te gluren, en voel een rilling over mijn rug gaan. Ditmaal niet van de kou.

Een reiger

Een auto rijdt weg, maar verder is het stil. Na een paar minuten hardlopen, kom ik aan bij het kanaal. Aan de kant staat een reiger en ik grijp naar mijn mobiel. Helaas, de reiger ziet mij ook, en ik heb het nakijken. Een vast ritueel inmiddels. Twintig meter verderop strijkt hij weer neer. Dat is vreemd en voorzichtig loop ik dichter naar hem toe. Dan zie ik wat er aan de hand is. De reiger heeft een grote ronde platvis gevangen, die in zijn bek vecht voor zijn leven. Het kost even moeite, maar het lukt de reiger de vis te verorberen. Ik ben zo onder de indruk van dit schouwspel dat ik bijna vergeet een foto te maken. En op het moment van de foto presteert de reiger het weer om weg te vliegen. De afbeelding waar hij me mee achterlaat, is er een van een mager scharminkel, dat in geen enkel opzicht recht doet aan dat krachtige dier van net. Helaas.

Gezellig keuvelend

Even later zie ik langs mijn route twee eenden keuvelen, als hartsvriendinnen die elkaar de laatste nieuwtjes vertellen. Ze zijn zo druk met elkaar dat ik de kans krijg om meerdere foto’s te maken. Een unicum. 
Verderop landen twee meeuwen op een lantaarnpaal, druk krijsend naar iedereen die langs vliegt. Nieuwsgierig naar verhalen die ik nooit zal kennen, maak ik een foto. Het resultaat is beter dan verwacht. Helder en scherp zitten de twee parmantig naast elkaar. 

Weerspiegeling in het water

Verderop zie ik de zachte rode gloed van de zon het water van de rivier aanraken en kan ik niet anders dan stilstaan en kijken. Een vogel die voorbij vliegt, leidt mijn aandacht naar de koe, die mij, vanaf de andere kant van het water, nauwlettend in de gaten houdt. De pose is onweerstaanbaar en ik pak mijn mobiel. Op de afbeeldingen zie ik alleen haar weerspiegeling in het water. De koe zelf valt samen met haar achtergrond. 
Dan zie ik dat de subtiele rode gloed plaats heeft gemaakt voor die weldadige, volle, gele, kleur van de zon. Ik zet een paar stappen naar voren, en neem dan pas de laaghangende nevel boven het slootje waar, precies tussen de zon en de koe in. Even waan ik me in een schilderij van een grote meester.

Een volmaakte cirkel

Als ik onder het viaduct doorloop zie ik de zon samen met haar weerspiegeling in het water een volmaakte cirkel vormen. De cirkel omarmt een paar bomen van verschillend formaat, waarin het bladerdak van elke boom èn naar de hemel èn naar de aardkern wijst.
Voldaan stop ik mijn mobiel in mijn zak en begin weer te lopen. Het laatste stuk brengt me buiten adem. Voor het stoplicht luister ik naar de stilte en hoop dat de meerkoet gevonden heeft wat hij zocht. 
Het is tijd om mijn kat te knuffelen.

Reizen in Coronatijd

Covid19 maakt het reizen, in Nederland en daarbuiten onmogelijk. In Nederland is een ‘intelligente’ lockdown ingesteld. Dit betekent zoveel mogelijk thuisblijven en afstand houden van anderen. Anderhalve meter is het devies.
Sinds deze lockdown ga ik vroeg in de ochtend, als iedereen nog ligt te slapen, hardlopen. Lekker in alle rust uitwaaien en fotograferen.
Het is iedere ochtend een nieuwe, verrassende, reis in dezelfde omgeving. Ik geniet van het licht, de stilte, de zonsopgang die altijd anders is en van de dieren, die in deze tijd, waarschijnlijk meer dan anders, ongestoord hun gang kunnen gaan. 

Ik kijk uit naar morgen. Zelfde plek, zelfde tijd.

Meeuwen, geïnterpreteerd

‘Oscar, Oscar, waar ben je?’, krijst ze terwijl ze, bezorgd, om zich heen kijkt. De man rolt met zijn ogen en wendt, licht vermoeid, zich tot zijn vrouw: ‘Laat hem nu maar gewoon even. Het komt wel goed. Hij wil gewoon even alleen zijn.’ Zijn vrouw keert zich naar hem toe en kijkt hem woedend aan: ‘En hoe weet jij dat nu weer?’ Het sarcasme druipt ervan af. De man zucht en zegt: ‘Ik ken hem toch. Ga nu niet doen of dit de eerste keer is dat hij even weg is.’ Woest kijkt de vrouw hem aan en krijst: ‘Ik wil weten waar hij is. Doe nu niet alsof jij die roofvogel niet hebt gezien.’
Na een paar minuten vliegen ze weg en zet het spektakel zich in de lucht voort. De vrouw krijst wanhopig: ‘Oscar, Oscar.’

Even later landt het vrouwtje weer op het dak. Ze kijkt radeloos om zich heen, en krijst om haar zoon. Dan ziet ze twee meeuwen in de verte, de ene net iets kleiner dan de andere. Ze durft het bijna niet te geloven, maar even later, herkent ze haar man en zoon. Ze maakt een sprongetje en krijst het in alle vurigheid uit: ‘Oscar, Oscar, waar heb je gezeten? Ik was zo ongerust.’ Ze slaat haar vleugels stevig om hem heen. Met een bibberende stem antwoordt Oscar: ‘Een roofvogel, een roofvogel…’. ‘Een roofvogel? Wat is er met een roofvogel?’, krijst het vrouwtje, die over haar zoon heen, haar man woedend aankijkt.

Ze draait zich weer naar haar zoon, houdt hem een stukje van zich af en kijkt hem recht aan. Ze opent haar mond, maar nog voordat ze iets kan zeggen, hoort ze haar man zeggen: ‘Ze hebben een van de roofvogels uitgeschakeld’. Zijn moeder kijkt Oscar aan en vraagt of dat waar is. Hij slikt even en knikt dan aarzelend. Een rilling loopt over zijn rug. Als zijn vader iets later was geweest, had hij hier nu niet gestaan.

Verhalen

Dit verhaal kwam tot stand op mijn balkon, kijkend en vooral ook luisterend, naar de krijsende meeuwen op het dak tegenover mij. Die beestjes maken een herrie! Om deze overlast te verminderen monteert de gemeente de plastic roofvogels op de daken (zie foto). Een, gelukkig, diervriendelijke manier om de overlast door de meeuwen te bestrijden.