In de Standaard stond een artikel van Tom Heremans over ‘de handdruk’ van Trump. Deze schijnt nogal heftig te zijn. Hij grijpt je hand vast en trekt eraan zodat je wat dichter bij hem komt. Er wordt gezegd dat de Europese regeringsleiders zich voor aanvang van afgelopen top hebben voorbereid op deze handdruk, om een vergelijkbaar lot als dat van Abe, de premier van Japan, te voorkomen. Abe werd overvallen door de ietwat ‘enthousiaste’ handdruk van Trump, waarbij Trump niet alleen zijn hand bijna platdrukte, maar ook zo hard aan de hand trok dat Abe zich vast moest houden aan de stoel. Het gerucht gaat dat als Abe niet had gezeten, hij zou zijn gevallen.
De Europese leiders waren dus gewaarschuwd. Macron presteerde het om de rollen om te draaien en de hand van Trump net even te lang en te stevig vast te houden.
De eerste indruk
Die eerste indruk doet een hoop: een slap handje of een warm, klef handje laat geen goede indruk achter. De handdruk van Trump geeft een andere boodschap.
Zijn handdruk lijkt meer op een potje hand of arm drukken, kijken wie er het sterkst is. Zo ben je aan het begin van de ontmoeting al meteen aan het vechten.
Voor een ontmoeting tussen bevriende leiders is dat wel een beetje vreemd.
Hoeveel invloed zou die handdruk, en ook de voorbereiding hierop, gehad hebben op de besprekingen?
Als je je moet voorbereiden op de handdruk, hoe zal de rest van het overleg dan lopen? Is de toon dan gezet en wordt de hele ontmoeting een wedstrijd? Bij eenmalige ontmoetingen kan dit goed uitpakken. Dan is het zaak om het onderste uit de kan te halen en hoef je geen rekening te houden met de ander omdat de relatie ophoudt te bestaan. Je wint of verliest. Daarna is het voorbij.
Winnen of verliezen?
Bij langdurige relaties, en de relatie Europa – Amerika mag je daar wel onder rekenen, werkt dit vaak averechts. Om de relatie goed te houden moet je rekening houden met de ander. Winnen betekent dat de ander verliest en dus gezichtsverlies lijdt. Als de belangen echt zo hoog zijn, dat de relatie een deuk mag oplopen dan kan het een optie zijn. Die keer zou je later goed kunnen maken door het voordeel dan aan die ander te geven. Zo kan het evenwicht zich herstellen.
Maar als je er dan weer met een gestrekt been, of beter gezegd arm, ingaat dan heeft de relatie zijn langste tijd waarschijnlijk wel gehad…