Als ik vanaf het smalle plankje opkijk, zie ik een man mijn boot instappen. De vochtige wildgroei op zijn gezicht houdt mijn ogen vast en ik probeer de lach die ik voel opkomen tegen te houden. Tevergeefs. Ik zie zijn gezicht verstrakken, zijn ogen kleiner worden en zijn lippen grote bewegingen maken. Ik versta niet wat hij zegt. Ik ben doof voor deze frequentie. Ik draai van de man af en sta oog in oog met de Mekong rivier. Ongelimiteerd en oneindig.
Een vergeten waarschuwing
Ik kijk naar de man die naast me zit. Zonder mij aan te raken rommelt hij in zijn bagage en even later zie ik hem oordopjes indoen. Instinctief trek ik mijn wenkbrauwen op. Dan voel ik de boot schommelen. Ik draai me om en zie een jongeman met zwart sluik haar, gekleed in een rood shirt en korte broek. Een oorverdovend geluid. Meteen herinner ik me de waarschuwing en duik in mijn tas. Als ik weer opkijk, kabbelen we rustig naar het midden van de rivier. Daar aangekomen voert de jongeman de snelheid fors op en moet ik me aan de boot vastgrijpen. Nog zes uur.
Boeddhabeelden
De bergen gekleurd in ontelbare tinten groen, soms voorafgegaan door smalle strandjes en af en toe, onderbroken door rotspartijen, laten de tijd echter vliegen. Als we na een paar uur aanmeren bij de Pak Ou grot, kunnen mijn oordopjes uit. Een bevrijding waar ik even van geniet. In de Pak Ou grot vind je vele Boeddhabeelden in verschillende poses en maten. Na de eerste tien beeldjes beginnen ze allemaal op elkaar te lijken. Ongetwijfeld werkt mijn gebrekkige kennis hieraan mee. De bedomptheid van de grot dwingt me naar buiten. In de boot geniet ik nog even van de stilte. Pas als de motor zijn werk weer doet, kijk ik op.
Een heftige reactie
Aan de wal in Laos geef ik de man een hand en wens ik hem goede reis. Hij knikt, draait zich om en loopt weg. Als ik hem nastaar, ontsnapt er een diepe zucht. ‘Wat een heftige reactie op een onhandige start’, denk ik bij mezelf. Een knallend geluid haalt me uit mijn gedachten en als ik opkijk zie ik een klein huisje waar stoom uit komt. Ik schiet in de lach en loop richting het huisje.