Zelfmoord of zelfdoding

Vandaag is het #worldsuicideprevetionday en ook ruim twintig jaar geleden dat ik, tijdens een vakantie in Canada, een poging deed. Niet omdat ik dood wilde, maar omdat ik overspoeld werd door pijn en verdriet. Zoveel dat ik maar een uitweg zag…
Ik stond op de eerste verdieping van de CN Tower in Canada en zocht naar een plek om er van af te springen.

Impulsief

Ik zag het niet aankomen. Nooit eerder had ik zelfmoord overwogen. Niet alle mensen die zelfmoord plegen, beramen dit van tevoren. Een deel ziet het, net als ik toen, zelfs niet aankomen. Ze worden overspoeld door pijn en verdriet en willen daar vanaf. 
De vakterm hiervoor is, geloof ik, impulsieve zelfdoding. Geen moord want mensen plannen niets. Ze weten het zelf vaak pas tien minuten van tevoren.

Toen ik op die bewuste dag, twintig jaar geleden, weer beneden stond, en me realiseerde wat er was gebeurd, schrok ik. Ik wilde helemaal niet dood. Tegelijkertijd vreesde ik dat dit zo nog een keer zou kunnen gebeuren, omdat ik niet kan anticiperen op iets wat ik niet aan zie komen. Ik kon het niet meer alleen. Dat was het moment dat ik besefte dat ik hulp nodig had.
In de tijd die volgde, heb ik geleerd mijn gevoel te hanteren in plaats van het zo ver mogelijk weg te stoppen. 

Sinds die tijd is er veel veranderd en de kans dat dit me weer overkomt is nihil. Gelukkig.

Hanteren van gevoelens

Leren omgaan met mijn gevoelens, zowel de negatieve als de positieve, is voor mij van levensbelang geweest.  
Negatieve gevoelens horen net als positieve gevoelens bij het leven. Of je dat nu wil of niet. Je niet goed voelen is geen teken van falen. Het is een teken van mens-zijn. 
Stop dat gevoel niet weg, maar laat het er zijn.
Mocht dat niet lukken, hoop ik dat je de hulp vindt die je nodig hebt. Net als ik.