Als mensen op zoek gaan naar zichzelf of zichzelf hebben gevonden. Wat zeggen ze dan eigenlijk? Waar gaan ze naar op zoek? Wat verwachten ze te vinden? Wat hebben ze gevonden op het moment dat ze zichzelf [weer] zijn?
Is er ooit een moment dat je jezelf wordt? Ben je dat niet altijd al?
Is het niet gewoon zo, dat we allemaal een aantal kanten hebben waar we niet of minder trots op zijn?
Is het niet een beetje raar om dan te zeggen dat je je zelf niet bent of je jezelf daar niet in herkent?
Ben je alleen jezelf als je wel adequaat reageert? Herken je jezelf dan wel?
Wat verwacht je te vinden als je op zoek gaat naar jezelf? Iemand die je altijd kunt bewonderen of iemand die altijd goede beslissingen neemt? Iemand die nooit over zich heen laat lopen, maar altijd voor zichzelf opkomt?
We zijn gewoon onszelf, of we willen of niet. De ene periode vinden we onszelf leuker dan de andere. En soms is er een situatie waarin we ons gedragen op een manier die we niet kenden. Na dat moment zijn we dus een stukje wijzer.
Stop met zoeken naar je (authentieke) zelf!
Besef dat gedrag (of jouw kijk hierop) niet onveranderlijk is. Kijk niet terug op je leven met de gedachte dat je de helft van de tijd niet jezelf bent geweest. Dat is zo triest.
Naar jezelf hoef je niet te zoeken. Dat is winst. Als je toch een onbedwingbare neiging krijgt naar jezelf op zoek te gaan, gedraag je je waarschijnlijk op een manier die jou niet bevalt. Kijk daar naar. Verander, laat los of accepteer. Doe dit met of zonder hulp. Maar, alsjeblieft, ga niet op zoek naar jezelf.
Je gedrag onder ogen zien en kijken of je daar iets mee kunt, is altijd te prefereren.
Het onder ogen zien van kanten van jezelf die je niet of minder bevallen vereist moed. Het veranderproces, dat volgt, vereist inzet en geduld.
Als je dat proces volbrengt, kun je daar met recht trots op zijn. Heel trots!
Moffel dat niet weg door te beweren dat jij dat niet was!