3 november 2016, de dag waarop Sydney, een van mijn katten, overleed als gevolg van een maligne lymfoma.
Ruim 11 jaar eerder had ik hem, samen met zijn broertje Sam, allebei acht weken oud, uit het asiel gehaald. Eenmaal thuis zette ik het deurtje van de reismand open en verwachtte dat ze er meteen uit zouden komen om heel nieuwsgierig rond te gaan kijken. Maar nee, ze prefereerden de vreemde, maar door de reis, vertrouwde reismand. Ze bleven allebei gebroederlijk naast elkaar, helemaal achterin de reismand zitten. Ik heb het maar even gelaten en aan het begin van de avond kwamen ze uit hun ‘schulp’.
Syd en Sam waren maatjes. Ze speelden met elkaar, lagen bij elkaar in de buurt te slapen, en aten uit dezelfde bak. Ik heb van die automatische bakken die niet tegelijkertijd opengaan, dus als er een bakje openging dan renden ze er op af en begonnen ze te eten. Fascinerend en mooi om te zien hoe ze hun eten deelden.
Bij katten is er natuurlijk wel sprake van een hiërarchie. Syd bleek de baas van Sam.
Eens per jaar, met Oud en Nieuw, werden die rollen omgedraaid. Syd, was heel bang voor vuurwerk en wilde zich dan onder de bank verstoppen. Als hij aanstalten maakte, en zijn broer gewoon op de bank zag zitten, bleef hij waar hij was. Syd leverde deze strijd ieder jaar en geen enkel jaar is Syd onder de bank gaan liggen. De ochtend na Oud en Nieuw herstelde Syd de hiërarchie door zijn broer een paar tikken te verkopen. Het moest wel duidelijk zijn wie er de baas was.
Op Nieuwjaarsdag 2016 herstelde Syd de hiërarchie niet. Hij liet het voor wat het was. Misschien was de ziekte toen al latent aanwezig. Ik weet het niet. In augustus 2016 begon hij de eerste symptomen te vertonen: veelvuldig overgeven en verminderde eetlust.
Hij is altijd blijven vechten en als het een wedstrijd was geweest, had hij misschien wel gewonnen. Maar het was geen wedstrijd.