Een kort verhaal (vijf blogs samengevoegd tot één)
‘Ik wilde dat alles eens ging zoals ik wil’, mompelt Lily boos terwijl ze de telefoon pakt en deze in haar jaszak liet verdwijnen. Ze pakt haar laatste boodschappen uit het schap en rekent af. Hierna loopt ze, nog steeds geïrriteerd, naar de klantenbalie. Ze forceert een glimlach op haar gezicht en grijpt naar de telefoon in haar jaszak. De telefoon is warm, net alsof hij net nog is gebruikt. Lily fronst haar wenkbrauwen, denkt even na, maar geeft de telefoon aan de medewerker. ‘Ik vond hem tussen de shampoos zonder dat er iemand in de buurt was’. ‘Dank u wel, wij kijken of we de eigenaar kunnen traceren’. “Oké, succes’, antwoordt Lily en ze loopt de winkel weer uit.
Buitengekomen doet ze haar boodschappen in haar fietstas en fietst naar huis. Hard, steeds harder, zoals altijd als ze zich boos voelt. Ze let op de weg en verder op niets. Thuis aangekomen zet ze haar fiets in de schuur, haalt de boodschappen uit de tassen en loopt het huis binnen. Niemand thuis. Lily zucht. ‘Ook altijd hetzelfde’, mompelt ze. Ze loopt naar de koelkast en ruimt de boodschappen in. Niet veel later hoort ze de achterdeur opengaan en hoort ze haar man enthousiast zeggen ‘Hai lieffie, verrassing! Ik had ineens zo’n zin om bij je te zijn.’ Ze voelt zijn armen om zich heen en zijn lippen in haar nek. Lily draait zich om en kust hem terug.
Enige tijd later zitten ze, verliefd en voldaan, samen te lunchen. Na de lunch gaat Mike naar boven en blijft Lily achter aan de keukentafel. Ze pakt haar telefoon en scrolt door haar berichtjes. Niets belangrijks. Ze staat op en zet de waterketel aan.
Met een kop thee thee in haar hand, loopt ze naar boven, naar haar eigen kamer. Ze moet nog talloze proefwerken nakijken. Ze zucht en wenste dat ze gisteren iets actiever was geweest, dan was het nu klaar geweest. Ze doet de deur dicht loopt naar haar bureau, pakt de envelop met proefwerken en ziet rode aantekeningen…
If Only (2 van 5)
Rode aantekeningen? Lily haalt de proefwerken helemaal uit de envelop en constateert dat de proefwerken zijn nagekeken. Ze begrijpt er niets van. Ze heeft geen idee. Ze had er gisteren toch maar twee ‘een beetje’ nagekeken? Ze waren zo mager gemaakt, dat ze het niet kon opbrengen om verder te gaan, maar waar kwamen die rode aantekeningen en die cijfers dan vandaan?
Ze roept tegen beter weten in: ‘Mike, heb jij mijn proefwerken gisteren na gekeken?’ ‘Wat zeg je?’, vraagt Mike verbaasd ‘of ik jouw proefwerken heb nagekeken? Wat denk je zelf?’ ‘Van niet’, antwoordt Lily.
Lily gaat weer zitten en loopt de proefwerken globaal langs. Alles lijkt nagekeken. Ze herinnert zich er niets van. Hoe is dit mogelijk? Ze neemt een slok van haar thee en loopt alle proefwerken nog eens door. Alles klopt. Het is niet alleen allemaal nagekeken, het is ook nog eens goed gedaan. En zij kan zich er niets van herinneren. Ze leunt achterover in haar stoel en vraag zich af wat er aan de hand is. Ze begrijpt er niets van.
Nog steeds een beetje aangeslagen, staat ze op en loopt ze naar Mike, maar die is druk in gesprek. Ze gaat terug naar haar kamer en pakt de proefwerken weer op en doet deze terug in de envelop. Ze staart uit het raam, en zoekt naar verklaringen. Ze besluit dat de meest waarschijnlijke verklaring is dat een collega de proefwerken al eerder grotendeels nagekeken heeft, behalve dan die twee of drie die bovenop lagen. Waarschijnlijk zat er ooit een geeltje op de envelop. Lily twijfelt nog wel een beetje, maar iets anders kan gewoon niet.
Ze loopt naar beneden, pakt het boek dat ze al een tijdje wil lezen, en nestelt zich op de bank. Ze hoort Mike de trap af komen en niet veel later verschijnt hij in de kamer met zijn jas aan. ‘Ik moet weg. Er is een noodgeval en ik moet ernaartoe. Ik weet niet hoe laat ik terug ben, maar ik hoop dat we vanavond nog even hebben samen.’ Lily knikt teleurgesteld kust hem gedag en kijkt hem na als hij via de achterdeur het huis verlaat.
If only (3 van 5)
Jammer, ze had zich net zo verheugd op hun avond samen. Ze neemt een slok van haar thee en spuugt deze bijna meteen weer uit. ‘Bah, koud’. Ze staat op en loopt naar de keuken voor een verse kop. Even later nestelt ze zich weer op de bank en leest verder.
Vanuit haar ooghoeken ziet Lily haar telefoon oplichten. Als ze de telefoon pakt kan ze nog net ‘Mike’ lezen voordat het scherm op zwart gaat. Ze belt hem terug en krijgt hem meteen te pakken. ‘Ha lief, ja heel vervelend maar het gaat laat worden. Alles wat maar tegen kan zitten, zit ook tegen. Ik ben bang dat ik pas vannacht thuis kom. Echt klote, maar er is niets aan te doen.’ ‘Shit’, zegt Lily en dan blijft het even stil, ‘Nou ja goed, inderdaad niets aan te doen. Werk ze, dan maar en tot ergens vannacht.’ ‘Ja, dikke kus en tot vannacht’, antwoordt Mike.
Lily leunt weer achterover en probeert verder te lezen, maar het boek krijgt haar niet meer te pakken. Ze pakt de afstandsbediening en begint te zappen. Als ze ieder kanaal heeft gehad, zet ze de televisie uit. Niets, ruim 50 kanalen en dan helemaal niets. Ongelooflijk. Ze kijkt om zich heen en pakt haar iPad. Na een paar spelletjes geeft de klok tien over vijf aan.
Ze heeft geen honger maar ook geen zin om straks alleen te eten. Ze belt Marijke om te kijken of die zin heeft, maar wordt direct door geloodst naar haar voicemail. Ze drukt de lijn weg en is in een klap chagrijnig. Ze gromt ‘wat een rotdag, ik wou dat ie over was.’
Ze sluit haar ogen en als ze even later opkijkt, is het donker om haar heen.
Een beetje bevreemd staat ze op en doet het licht aan. De klok boven de televisie geeft iets na twaalven aan. Ze schrikt. ‘Ik ben toch niet in slaap gevallen?’, vraagt ze zich af. ‘Hoe kan het dan nu al zo laat zijn?’
If Only (4 van 5)
Lily belt Mike en krijgt zijn voicemail. Ze vloekt en drukt hem weg. Ze loopt naar de keuken en ziet Sofie, haar buurvrouw, naar haar toelopen. Lily draait het slot van de deur en laat haar binnen. ‘Weet jij wat er aan de hand is?’ vraagt Sofie ‘we zitten televisie te kijken en ineens wordt het donker en zien we de aftiteling van Pauw op het scherm?’ Lily roept ‘Oh, jullie ook. Ik deed even mijn ogen dicht en het was ineens over twaalven’. Sofie knikt, ‘ja, we zaten nog te bespreken wat we gingen eten, en BOEM, bedtijd’.
‘Wat drinken?’, vraag Lily, terwijl ze de fles wijn omhooghoudt die op het aanrecht staat.’ Sofie knikt en laat zich op een stoel zakken. ‘Lekker, Paul is druk bezig met mensen te bellen om uit te vinden wat er aan de hand is, dus hij mist me toch niet. En anders weet hij waar ik zit.’ Lily pakt twee glazen, gaat tegenover haar zitten en schenkt de wijn in. ‘Waar is Mike?’, vraagt Sofie. ‘Hij moest werken, een noodgeval, duurt waarschijnlijk de hele nacht’, zucht Lily. ‘Heel irritant, ik probeerde hem net te bellen, maar kreeg zijn voicemail.’ Sofie kijkt haar meelevend aan.
‘Afgezien van het gedoe met het licht,’ gaat Lily verder, ‘gebeuren er meer rare dingen. Mijn proefwerken, bijvoorbeeld, deze bleken al nagekeken toen ik ze wilde nakijken.’ Sofie fronst haar wenkbrauwen, ‘een collega?’ oppert ze. ‘Ja, dat was ook mijn conclusie, maar waarom zou een collega mijn proefwerken nakijken?’ vraagt Lily, ‘Ik bedoel, we zijn leuk met elkaar hoor, maar we hebben allemaal druk….’ Sofie zet haar glas op tafel en zegt: ‘hmm. maar als het geen collega was en jij hebt het ook niet gedaan, wie was het dan wel?’
Lily haalt haar schouders op en neemt een grote slok. ‘Oh, en vanochtend kwam Mike zo maar thuis omdat hij graag bij mij wilde zijn.’ Lily kijkt Sofie aan “Echt, serieus, nog niet eerder gebeurd, in al die 8 jaren, niet een keer.’ Sofie kijkt haar verbaasd aan en vraagt ‘Echt? Nog nooit? Dat kan ik me bijna niet voorstellen.’ Lily knikt en antwoordt: ‘Het is toch echt zo, hij is dol op zijn werk.’
If Only (5 van 5)
Sofie drinkt haar glas leeg en staat op. ‘We gaan hier niet uitkomen, Lil’, zegt ze, terwijl ze haar stoel weer onder de tafel schuift. ‘Nee, ik ben ook bang van niet’, antwoordt Lily. Sofie loopt naar de deur en doet deze open. ‘Dank voor de wijn en het praatje’, ze zwaait als ze de deur uitloopt. Lily zwaait terug, doet de deur op slot en zet de glazen in de vaatwasser.
Ze kijkt op haar telefoon en ziet dat Mike heeft gebeld. Ze belt hem terug en krijgt hem meteen te pakken. ‘Hoe is het? Was het bij jou ook ineens donker?’, vraagt Mike. ‘Ja’, antwoordt Lily, ‘dit betekent vertraging voor jou, he?’ Ze vreest voor het antwoord. Mike blijft even stil en zegt: ‘ik blijf hier slapen, dat werkt het snelst. Ik vind het ook niet leuk, maar het is even niet anders. Ik hoop ergens aan het begin van morgenmiddag weer thuis te zijn’. Lily was er al bang voor geweest. ‘Oke’, zucht ze, ‘Ik zou willen dat je op twee plaatsen tegelijkertijd kon zijn…’ Mike lacht. ‘Slaap lekker, lief en tot morgen’. ‘Ja, werk ze’, antwoordt Lily.
Ze blijft bezig met de afgelopen dag. Haar hoofd gaat als een razende te keer. Het idee dat iedere keer als zij iets hartgrondig wenst, die wens ook daadwerkelijk uitkomt, wordt steeds sterker. Dat kan toch bijna niet. Maar drie voorbeelden lijken het onvoorstelbare te bevestigen. Mike, proefwerken, de dag die zomaar voorbij is… Het kan bijna niet anders. Maar sinds wanneer is dit zo? Het lijkt langer geleden, maar sinds vanochtend komen haar wensen uit. ‘Die telefoon’, zegt Lily hardop, ‘die telefoon die nog warm was, terwijl die uitstond’. Ze had dat raar gevonden, maar ze had er geen aandacht aan geschonken. Dat had ze misschien wel moeten doen. Ze denkt terug. Verschrikt slaat ze haar hand voor haar mond. Ze had nog een laatste wens geuit…
Op dat moment hoort ze een auto aankomen.