Niet veel woorden…

Best gek om mijn blog zo te beginnen, zeker in mijn vak, maar de afgelopen week was anders dan anders. Zowel binnen als buiten…

Ik werd een aantal keer verrast deze week. Ik ben er nog steeds niet uit of ik nu wel of niet van verrassingen houd. Het heeft te maken met of ze leuk zijn of niet. Leuke verrassingen, daar hou ik van. De minder leuke, daarvoor word ik graag gewaarschuwd. Maar goed, zo zit het leven niet in elkaar en dus moet ook ik me verhouden tot die laatste categorie. Ik ga dan maar naar buiten waar weidsheid en schoonheid op me ligt te wachten. Buiten waar ik de wind door mijn haren en de warmte van de zon op mijn huid kan voelen.

Eigenlijk was afgelopen week, voor mij, een hele goede week voor minder leuke verrassingen. Een geluk bij een ongeluk. De verraderlijke gladheid als symbool.
Het was een week waarin de sneeuw moeiteloos volhardde onder een krachtige zon, waarin de witte wolken vrolijk speelden met de strakke, helblauwe lucht, en een week waarin de, soms amper te harden, oostelijke wind, zo nu en dan, overschaduwd werd door een aangename warmte van binnenuit.