Categorie: Geen categorie

Geplaatst op

Rampdenken en overlast

Vannacht om 04:00 uur wakker gemaakt doordat een van de buren enthousiast muziek draaide. Een beetje vage muziek, maar tegen half zes hoorde ik ‘love and marriage’ langskomen. Van die serie uit de jaren negentig, als ik het me goed herinner. Niet echt een riedeltje waar ik voor wakker gemaakt wil worden.

De gedachtes die door mijn hoofd heen gingen tijdens het horen van de muziek, zal ik niet herhalen. Tegelijkertijd weet ik dat ik het mezelf zo wel moeilijk maak. De muziek bleef tot ongeveer half zeven, het moment dat ik op mocht staan. Een kort nachtje dus. Ik stond bozig op en het is me gelukt om dat een vrij groot deel van de ochtend te blijven. Helaas. Op zo’n dag zit ik mezelf lekker in de weg.

Het is allemaal niet verschrikkelijk en meestal lukt het mij beter om de boosheid en irritatie te kanaliseren. Alleen vandaag dus niet.

Mocht jij vannacht ook uit je slaap worden gehouden, door een lieve buur, kun je daar wel op een constructievere manier mee omgaan. Hieronder volgen een aantal tips:

  • Accepteer dat je boos kunt worden. Boosheid hoort gewoon bij de emoties die iedereen heeft.
  • Rampdenken maakt dat je boosheid groter wordt. Rampdenken wil zeggen dat je je zorgen gaat maken over de gevolgen. In mijn geval zou dat betekenen dat ik me alvast zorgen maak over het gebrek aan energie waar ik last van krijg, door mijn slaaptekort. Terwijl helemaal niet zo hoeft te zijn.
  • Tijdens het horen van de muziek kan ik mijn boosheid groter maken door de herrie persoonlijk te nemen. Zo krijgt mijn boosheid vrij spel. Mensen draaien muziek zonder dat ze rekening willen houden met anderen, met mij. Als ik daarvan maak: ze zijn ergens heel blij om en willen daarom graag even dansen. Ik heb gewoon pech. Dan wordt de boosheid minder.

Daarnaast helpt een ontspanningsoefening ook.

Ik ben gelukkig niet de hele dag boos geweest. Het ging aan het eind van de ochtend al weer een stukje beter.

Geplaatst op

De noodklok!

Psychiaters in Nederland slaan alarm over suïcidale jongeren. Ook Nieuwsuur besteedde er gisteravond aandacht aan en vanochtend las ik een artikel over suïcide in België. Het aantal jongeren dat daar suïcide pleegt ligt ruim 2x hoger dan in Nederland. Momenteel schiet de hulpverlening (of de organisatie daarvan) schromelijk te kort.

Ik heb een keer in mijn leven, totaal onverwacht, een doodswens gehad. Of je dit kunt beschouwen als een suïcide poging laat ik in het midden.

In 1999 ben ik alleen op vakantie gegaan naar Canada. De eerste nacht werd ik wakker en merkte ik dat ik huilde. Ik begreep er niets van. Ik voelde me helemaal niet verdrietig, ik voelde mij zoals ik mij altijd voelde, ik kon alleen niet stoppen met huilen. Af en toe viel ik in slaap, en werd dan weer wakker doordat ik huilde. Ik wist niet wat er aan de  hand was. Ik begreep er niets van. Tegen de ochtend ben ik onder de douche gestapt, in de hoop dat dat misschien zou helpen, maar helaas, het huilen bleef. Op zoek naar afleiding ben ik met een pet en een zonnebril op naar buiten gegaan. Ik wilde niet dat mensen me zagen huilen.

Ik ben gaan ontbijten, terwijl de tranen nog steeds over mijn wangen liepen. De zonnebril heb ik voor het eten, denk ik, even afgezet. Niet veel later kwam een vrouw naar me toe en vroeg of ze iets voor mij kon doen. Ik schudde nee, ik wist niet wat. Ik begreep er zelf helemaal niets van.

Later, nog steeds niets begrijpend wat er aan de hand was en nog steeds huilend, ben ik naar de CN Tower gegaan. Ik dacht dat de afleiding van een mooi vergezicht mijn tranen zouden stoppen. Toen ik in de lift stond op weg naar de eerste verdieping, werd ik overvallen door een overweldigend gevoel van verdriet en pijn. Een gevoel dat ik nog niet eerder, zo heftig gevoeld had. Zo heftig dat ik er alles voor over had om ervan af te komen. Op de eerste verdieping van de CN Tower is een glazen vloer. Je kunt daar de diepte inkijken. Ik ben een paar keer over deze glazen vloer gelopen in de hoop er door heen te zakken. Toen dat niet lukte ben ik gaan zoeken naar een andere plek waar ik vanaf kon springen. Nergens was zo’n plek. Ik ben met de lift weer naar beneden gegaan.

Buiten aangekomen scheen de zon en zag ik families met kinderen picknicken. ‘Als ik was gesprongen, dan had ik hier gelegen, tussen de kinderen’, flitste het door mijn hoofd. Ik schrok enorm en besefte tegelijkertijd dat ik dit niet meer in de hand had. Ik moest hulp zoeken.
Ik besloot mijn terugreis te vervroegen, zodat ik een paar dagen later naar huis kon. Pas toen ik dit gedaan had, stopten ook mijn tranen.

Maar geen hulp krijgen…

Het is geen een keer bij mij opgekomen dat er geen hulp beschikbaar zou zijn, en dit was gelukkig ook niet het geval.
Goed dat de noodklok wordt geluiden, want hulp in zo’n situatie is noodzakelijk, zeker voor jongeren.

Geplaatst op

Heeft de formatie een Jedi nodig?

Vanochtend kwam bij Blendle de volgende kop langs: zo groeide informateur Tjeenk Willink uit tot de jedi van de formatie, – ‘monnik, filosoof en ridder ineen’.

De formateur Tjeenk Willink wordt vergeleken met een bewaker van vrede en gerechtigheid. Hij zou een mix zijn van magische ridders, religieuze leiders, monniken en filosofen.

Is dat een variant op de eerdere optie ‘de koning terugbrengen in de formatie’?

Een minderheidskabinet

Ik ben niet verder gekomen dan de kop uit de Volkskrant. De formatie. Als ik het goed heb zijn we nu ongeveer 100 dagen verder en is er nog steeds geen zicht op een kabinet. De afgelopen dagen lag Klaver onder vuur, voor het vragen van garanties in verband met de vluchtelingenproblematiek.
De CU lijkt te veel voor D66. En de PvdA doet definitief niet mee. Op dit moment wordt er voorzichtig gekeken naar een minderheidskabinet.

Een minderheids kabinet is een goede optie. Als van te voren niet alles is afgetikt, heeft de rest van het parlement ook nog iets te zeggen, waardoor de democratie weer een beetje levendiger wordt.

Democratisch of niet?

In dat kader moeten fractievoorzitters misschien ook geen partijen meer uitsluiten. Het zou zo maar kunnen dat dit het stemgedrag van kiezers beïnvloed. Als mensen zeker weten dat een partij toch niet mee zal regeren, kan de conclusie zijn dat een stem op die partij een risicoloze tegenstem inhoudt. En waarom zou je dat niet doen?
Daarnaast is het de vraag of het democratisch is om partijen uit te sluiten? Het aantal stemmen bepaalt of een partij bestaansrecht heeft, niet de inhoudelijke standpunten.

Ik hoop in ieder geval een ding en dat is dat ze bij deze formatie niet zullen uitruilen, maar onderhandelen om te komen tot de meest optimale oplossing waarin alle partijen, en daarmee alle stemmers, zich zo goed mogelijk vertegenwoordigd voelen.

Geplaatst op

Concentratie is schaars

Er wordt onderzoek gedaan naar wat nu de meest productieve tijden zijn om te werken. Productiviteit hangt vaak af van je concentratievermogen en dit vermogen is niet onuitputtelijk. Je uren achter elkaar concentreren is niet reëel. Op een gegeven moment is de koek gewoon op en moet je iets anders gaan doen. Even naar buiten is dan een goed idee.

Productiviteit

Via LinkedIn is een kleinschalig onderzoek gedaan (181 respondenten) naar de meest productieve uren van mensen. De vraag was: op welke tijden zijn de meeste mensen het meest productief. Dit resultaten van dit onderzoek lieten zien dat voor bijna veertig procent van de mensen geldt dat ze tussen 9-11 uur het meest productief zijn.
Zoals verwacht zijn de mensen het minst productief tussen 12-2 uur.

Als je al geen ochtendmens bent, behoor jij waarschijnlijk niet tot die veertig procent, en liggen de meest productieve uren waarschijnlijk later op de dag of zelfs in de avond.
Je weet zelf wel wanneer je het best functioneert. Dit kan nog allemaal in lijn zijn met het onderzoek.

Gemiddeld…

Ik weet het nooit zo met dit soort onderzoeken. Er zal echt wel een gemiddeld aantal uren te berekenen zijn waarin mensen zich het best kunnen concentreren. Dat kunnen we zoals gezegd inderdaad geen uren achter elkaar.
Ik kan me alleen niet goed voorstellen dat je je dan iedere dag op diezelfde twee uur het beste kunt concentreren. Concentratie heeft toch niet alleen met de tijd van de dag te maken?

Dat we tussen 12-2 uur, zo rond lunchtijd het minst productief zijn, daar kan ik me wel in vinden. Als ik niet zo geconcentreerd bezig ben dat ik vergeet te eten, klopt dit voor mij ook. En ik moet toegeven dat ik niet vaak vergeet te eten.

Onpraktisch

De gedachte dat als ik in de ochtend twee uur geconcentreerd gewerkt heb, ik er net zo goed mee op kan houden, is wel wat onpraktisch. Ik neem aan dat dat ook niet de conclusie is die je moet trekken.
Vaak genoeg kan ik na een half uurtje buiten vertoefd te hebben, of iets heel anders doen, gewoon weer aan de slag. Ook met dingen die een hoge vorm van concentratie vereisen. Het kan zijn dat het langzamer gaat dan in de ochtend, maar voor mij is het productief genoeg!

Geplaatst op

Gedachten lezen, de toekomst…

In de Groene Amsterdammer stond een artikel van Malou van Hintum over gedachten lezen. Gedachten lezen lijkt steeds dichterbij te komen.
Het begint met onze hang naar gemak. Op afstand dingen aan en uit kunnen zetten. Op weg naar huis de wasmachine of de verwarming aanzetten, is praktisch. Wasmachines moeten dus ook smart zijn. We lezen boeken, luisteren muziek en kijken films via een app, Veel persoonlijke informatie ligt hierdoor voor het grijpen en daar kan nu al veel mee gedaan worden, door goed- en kwaadwillenden.

Met al die digitale informatie is het al mogelijk ons gedrag te voorspellen en te beïnvloeden. Kijk maar naar de reclames die je krijgt voorgeschoteld: maatwerk. Als je zoekfuncties gebruikt van bekende zoekmachines, liggen de voorgestelde pagina’s in lijn met jouw eerdere zoekverleden.
De informatie die verkregen wordt via apps, wordt ook steeds specifieker en persoonlijker. Er bestaan al vele apps die met je gezondheid te maken hebben, zoals stappentellers. Deze kun je verbinden met een app die de gegevens voor je bijhoudt.

Experimenten

Gedachten kunnen lezen, dat lijkt toch echt iets anders, maar in de medische wereld worden nu al allerlei experimenten gedaan. Het zal nog wel even duren voor we elkaars gedachten kunnen lezen, maar het komt er misschien aan. Ik kan me niet zo goed voorstellen hoe dat dan gaat…

Zou je nog kunnen liegen als je gedachten te lezen zijn voor anderen? Zo niet, is dat wel even wennen, want volgens Dan Ariely, hoogleraar Duke University, liegen we allemaal. Vaak gaat het om onschuldige leugentjes, de zogenaamde leugentjes om bestwil, vaak om niet te kwetsen of uit angst dat iemand boos wordt. Het liegen voor eigen gewin, kun je misschien adequater aanpakken.

Stilte wordt het alternatief?

Als je de gedachten van iemand anders kunt lezen, kunnen we misschien ophouden met praten. Dat is bijna niet voorstellen. Zijn we dan de hele dag aan het lezen en leven we verder in relatieve stilte?
En wat betekent gedachten lezen voor onze non-verbale communicatie, toch ongeveer 80% van onze communicatie. Gebruiken we dat nog? Dat wordt moeilijk. Emoties verschijnen en verdwijnen heel snel van je gezicht. Past de gezichtsuitdrukking bij de gedachten die je leest of niet? Hoe kom je daar achter?
Wie bepaalt het tempo van de communicatie, de lezer of de denker?

Hoe zullen onze ruzies er uit zien? Hoe voeren we intieme gesprekken? Kunnen we nog als vanouds lol maken? Wordt alles anders of blijft veel toch hetzelfde? De ontwikkelingen gaan allemaal heel snel. Waarschijnlijk is het lezen van gedachten sneller mogelijk dan we ons nu kunnen voorstellen. Maar voordat we elkaars gedachtes kunnen lezen moet er nog wel iets gebeuren. Hopelijk kunnen we er heel geleidelijk aan wennen.
Of zal uiteindelijk blijken dat gedachten lezen nooit een van onze vaardigheden wordt?

Geplaatst op

Zie ik het goed?

Laatst was ik op een bijeenkomst van transformatief mediators. Daar kregen we de opdracht om in tweetallen een oefening te doen.

Ik had hiervoor mijn bril nodig en even later was ik dan ook driftig op zoek naar mijn leesbril. Mijn oefenpartner, zei tegen mij dat hij ook ooit een bril had gehad maar dat hij nu weer goed kon lezen zonder. Ik keek hem een beetje ongelovig aan en reageerde niet meteen. Bril gevonden, dus aan de slag met de oefening. Toen we klaar waren vroeg ik
hem wat hij precies bedoelde met oefeningen en geen bril meer nodig hebben. Hij legde uit dat er oefeningen zijn waardoor je zicht weer scherper wordt. Ik moest het maar eens googelen. Ik geloofde er niet veel van, want mijn aanname was dat minder scherp zien nu eenmaal een irritant, maar onoverkomelijk gevolg was van ouder worden…

De Batesmethode

Ik had er verder dus geen tijd een aandacht aan besteed en een paar weken later zat ik in mijn werkkamer en kon iets niet lezen. Ik zocht naar mijn bril maar deze lag in de andere kamer. Geïrriteerd stond ik op en tijdens het lopen dacht ik opeens weer aan het gesprek over de oefeningen en ben gaan googelen. Ik vond verschillende websites die het hadden over de Batesmethode. Ik kon een aantal oefeningen vinden en ben deze gaan doen. Ik ben niet iemand die consequent iedere dag oefeningen doet. Ik doe een paar oefeningen op het moment dat ik merk dat mijn zicht minder scherp wordt. De rest doe ik in de wetenschap dat mijn aanname niet klopte. Een leesbril is helemaal niet onlosmakelijk verbonden met ouder worden. Dit is voor mij al zoveel helpend dat ik mijn bril bijna niet meer gebruik.

Het is bevrijdend om weer zonder bril te kunnen lezen. Het loslaten van mijn aanname heeft mijn zicht een stuk scherper gemaakt.

Welke aanname gooi jij het liefst vandaag nog over boord?