Het schrijven kan nooit zo blijven gaan…

De laatste paar dagen gaat het schrijven weer als vanzelf. Ik verbaas me er over hoe soepel en voorspoedig de woorden op mijn scherm verschijnen. En toch komen er dan twijfels boven, zoals “Dit gaat wel heel erg goed”, en daarna “Hoe lang zal dit duren?”, “Dit kan natuurlijk niet zo blijven” of ik anticipeer op een writer’s block waardoor ik dagenlang niet weet wat ik moet schrijven. En dat allemaal terwijl het schrijven me gewoon makkelijk afgaat!

Anticiperen

Op de een of andere manier anticipeer ik altijd op wat er fout kan gaan. Misschien om te voorkomen dat de teleurstelling, als het inderdaad niet gaat, te groot zal zijn.

Dit gegeven doet mij denken aan een film die ik afgelopen weekeinde zag “Call me by your name”. Zonder meer een aanrader! De film draait om een ontluikende liefde tussen een zeventienjarige Italiaanse jongen (Elio) die met zijn ouders vakantie viert in Italië en een Amerikaanse onderzoeksassistent (Oliver) die de vader van de jongen komt helpen.

Voelen

De film toont een gesprek tussen de vader en zijn zoon Elio over het voelen van pijn en verdriet. De vader moedigt de jongen aan om vooral de pijn niet af te weren, maar om te proberen deze te voelen. Hoe moeilijk dat ook is. “Want”, zegt de vader, “als je dat niet doet, zul je de liefde die je deze zomer hebt gekend en gevoeld, ook nooit meer voelen. En dat is een te groot verlies”.

Wijze woorden.

Anticiperen…

‘Het is beter een mep te krijgen die pijn doet, dan het leven te verliezen omdat je bang bent er een te krijgen’, zegt een Joodse vader tegen zijn twee zonen in de Franse film ‘Un sac de billes’. De vader stuurt zijn zonen op reis naar onbezet gebied. Een gevaarlijke reis die hen grotendeels zal voeren door Vichy Frankrijk. De vader bereidt zijn zoons voor op mogelijke ondervraging door de bezetter of een lid van Vichy. Ze mogen nooit vertellen dat ze Joods zijn. Nooit. Hij ondervraagt beide zonen en gaat hier zo in op dat hij een van zijn zonen slaat. Het moet tot hem doordringen dat hij niets mag loslaten over zijn Joods-zijn. Doet hij dat wel, zal dat hem hoogstwaarschijnlijk zijn leven kosten. Het is een imponerende scene.

‘Je leven verliezen omdat je bang bent een klap te krijgen’. Gelukkig is de kans dat je je leven verliest, als je bang bent voor iets, in deze tijd verwaarloosbaar, maar ook nu kan angst voor een bepaalde situatie zo verlammend werken, dat je leven erdoor belemmerd wordt.

Spreken in het openbaar

Iedereen kent angst, en het ene moment word je er sterker door beïnvloed dan het andere. Angst is bedoeld als waarschuwing bij gevaar. Alleen is het ene gevaar reëler dan het andere. De meeste mensen vinden spreken in het openbaar net iets minder eng dan de dood. Ik ken de angst voor spreken in het openbaar. Als ik voor een grote groep moet spreken heb ik daar ook nog steeds moeite mee.

Een gedeelde angst

Maar wat is nu het ergste dat je kan gebeuren als je in het openbaar moet spreken? Zeker als je het vergelijkt met de dood? Wat maakt dat veel mensen deze angst herkennen? Er zijn echt maar heel weinig mensen die zonder angst in het openbaar een toespraak kunnen houden, maar waarom is dat? Zo vreselijk is het toch ook weer niet? Je kunt je speech van a tot z voorbereiden en het is meestal na een uurtje weer afgelopen.
En als het dan toch helemaal fout is gegaan, als je inderdaad je kleding verkeerd om hebt aangetrokken, de verkeerde speech hebt meegenomen, moet constateren dat de meeste mensen zitten te gapen, en sommigen eerder weggaan. Wat dan nog? Je hebt het geprobeerd en na een betrekkelijk korte tijd is iedereen het vergeten en gaat het leven gewoon verder.

Misschien kan die angst ook in jouw voordeel werken. Het is namelijk iets dat jij gemeen hebt met de meeste mensen uit jouw publiek. Dus wil je een band creëren, kom er gewoon vooruit en kijk wat er gebeurt.

Misschien wordt dat wel je beste speech ooit!

Anticiperen? Liever niet.

Een paar dagen geleden zag ik een filmpje over beroemdheden en meditatie. De meeste beroemdheden vertelden dat het ze rust of energie bracht.
Mediteren heeft mij ook rust gebracht, maar de reden dat ik mediteer is om meer inzicht te krijgen. Daarnaast kan ik door al die oefening in aandacht, mijn aandacht in het dagelijkse leven beter focussen. Iets dat ik als coach en mediator goed kan gebruiken.

Vipassana Meditatie

Vipassana meditatie is een vorm van inzichtsmeditatie. Tijdens de beoefening kijk je naar wat er op dit moment is: je gaat zitten en je let op wat er komt. Mediteren is eigenlijk ‘zijn bij wat er is’. Je mediteert (bent opmerkzaam) als je je bewust bent van wat er nu is. Dit kan van alles zijn. De bedoeling van meditatie is niet een leeg hoofd hebben, maar zien wat er is. En er is altijd wel iets: gedachten, emoties of zintuiglijke prikkelingen. Wat er is maakt niet uit, maar kijk er naar en benoem wat er is. Zijn er gedachten? Is er pijn? Is er vreugde? Zijn er spanningen? Is er verdriet?  En dan verder: Als er spanning is. Hoe voelt die spanning precies? Prettig of onprettig of gewoon neutraal?  Is het warm of koud, hard of zacht? Hoe voelt het?

Anticiperen…

Jeuk is een lastig object. Als je in het dagelijks leven maar ergens een beetje jeuk voelt opkomen, ben je, voordat je het weet, al aan het krabbelen op die plek.
Als je mediteert, kan jeuk zich ook aandienen. Alleen tijdens de meditatie zit je stil, waardoor krabbelen lastig wordt. Dit brengt spanning met zich mee. Je gaat anticiperen op wat er gaat komen. Dit kan maken dat je bang wordt dat de jeuk (veel) erger wordt. Zo erg, dat je het niet meer kunt dragen. Kortom: je hebt last van anticiperende gedachtes en gevoelens die voor een averechtse invloed kunnen zorgen.. De weerstand of angst kan de jeuk namelijk verergeren.

Terwijl, als het lukt om je te richten op de jeuk en niet te anticiperen op wat er straks misschien komt, de jeuk meestal vanzelf verandert en ook ophoudt. Daar hoef je niets voor te doen. Objecten, zoals jeuk, komen en gaan. Alles is vergankelijk.

Inzicht

Jeuk was mijn eerste ervaring tijdens het mediteren, waarbij ik de invloed van mijn gedachtes en mijn gevoel over een object goed kon zien en ervaren. Het heeft mijn perceptie op controle beïnvloedt en mijn behoefte aan controle een stukje kleiner gemaakt.
Dit bracht rust met zich mee.

Meer weten? Klik hier voor informatie over meditatiecentra in Nederland