Hier ben ik!

Een film over onze prestatiemaatschappij. De man die gevolgd wordt in deze documentaire is een dominee, werkzaam in Bloemendaal. Deze dominee probeert mensen weer te inspireren. Hij komt veel mensen tegen die vastlopen in het leven of met een negatief zelfbeeld kampen.

Inspireren

De dominee gebruikt zoals verwacht verhalen uit de bijbel om mensen te inspireren. Hij wil laten zien dat burn-out, stress en onzekerheid van alle tijden is.

De film start met een echtpaar dat allerlei huiselijke zaken bespreekt, tijdens het hardlopen in de duinen. Hardlopen is de grote hobby en de marathon lopen is hun grote droom. Uit een gesprek van het echtpaar met de dominee, later in de film, blijkt dat ze al een keer een marathon hebben gelopen. Die keer zijn ze vlak voor het einde gestopt, op 41 kilometer omdat de man onwel werd. Zijn vrouw zag dat er iets vreemds aan de hand was en besloot hem stil te houden. Nadat hij gestopt was zakte hij vrijwel meteen in elkaar.
Het echtpaar geeft niet op en later in de film zie je beelden van twee breed lachende mensen met allebei een medaille. Ze hebben de marathon van Rotterdam gelopen.

Consequenties

Een ander voorbeeld uit de film is een vrouw die naar een andere baan moet gaan zoeken omdat boventallig is geworden. Alles ligt weer open, dus haar man stelt voor dat ze weer gaat studeren. Gewoon iets heel nieuws leren, mede omdat het leuk is. Ze wijst het aanbod af.
Ze kan niet gewoon een vak leren zonder doel. En als ze dat wel doet, dan moet ze weer onderaan de ladder beginnen en dat ziet ze niet zitten.

Waarschijnlijk is de reden van de burn-out of stress nu anders dan een paar honderd jaar geleden. Onzekerheid en stress over leefomstandigheden zal er inderdaad altijd wel geweest zijn, maar het ging waarschijnlijk niet om een studie of de haalbaarheid van een marathon.

Altijd het maximale…

Uit de film kwam naar voren dat de meeste mensen het maximale uit alle facetten van hun leven willen halen. Zowel in professionele zin als privé. Het draait om prestaties. En prestaties zijn erom te verbeteren. Is het ooit genoeg?

Haal je met een maximale prestatie wel echt alles uit het leven?
Wanneer ben je tevreden?
Waar draait het voor jou om?