Te laat komen heeft wel wat

‘Sorry, het lukte echt niet eerder’, verontschuldigt ze zich als ze bijna een uur te laat in het restaurant aanschuift. ‘Ik moest nog douchen.’ Ze doet het niet expres. Dat weet ik. Zelf wil ze ook op tijd komen. Een andere vriendin van mij toont soortgelijk gedrag, maar in mindere mate. Die gaat van huis weg op het tijdstip dat we hebben afgesproken. Dus komt ze een kwartier te laat. Ik zorg er meestal voor dat ik iets om handen heb. Ik weet dat het wachten wordt. Soms opper ik om de volgende afspraak een kwartier later te plannen, maar dan is het antwoord: ‘Nee, het moet gewoon lukken.’

Ik ben er zo een die eerder te vroeg dan te laat op afspraken komt. Iedereen is daar zo aan gewend dat, als ik een keertje te laat ben, de alarmbellen onmiddellijk afgaan.

Sociaal, creatief en reflectief

In de Quest psychologie las ik een onderzoek over te laat komen van Jeff Conte, psycholoog aan de San Diego Universiteit. Volgens Conte zit ’te laat komen’ in de aard van het beestje. Hij onderscheidt in het artikel polychronen en monochronen. De polychronen switchen tussen meerdere taken, vinden het belangrijker om iets goed af te ronden dan iets snel af te ronden. Daarnaast nemen polychronen meer tijd voor interpersoonlijke relaties, met als gevolg dat ze te laat komen.
De mate waarin iemand ambitieus en competitief of creatief en reflectief is maakt ook uit. Ambitieuze en competitieve mensen houden na 58 seconden al op met lezen als hen, zonder klok in de buurt, wordt gevraagd dit een minuut te doen. Creatieve en reflectieve mensen houden pas na 77 seconden op. Je kunt je voorstellen wat dit voor de tijd betekent.
Te laat komen heeft dus wel hele mooie kanten!

Competitief en ambitieus?

Zou je ook creatiever, socialer en reflectiever worden als je je gaat focussen op te laat komen? Of word je dan alleen maar nog competitiever en ambitieus? Wat denk je?

Kids, please start fighting!

Op 4 november stond er een artikel van Adam Grant in de New York Times, met als titel ‘Kids, would you please start fighting?’ Het is een dringende oproep om kinderen te leren vechten. Natuurlijk niet op de lichamelijke manier, maar in een goed debat.

Een gebrek aan respect?

Kinderen leren nu dat ze zich in moeten houden in het kader van de lieve vrede. Liever braaf dan brutaal, met als gevolg dat kinderen zich, bij de eerste tekenen van een debat of conflict, al slecht op hun gemak voelen. Daar doe je hen en de wereld geen plezier mee. Grant pleit er dan ook voor om het inslikken van argumenten voortaan te zien als een teken van ongemanierdheid, van een gebrek aan respect. Iets dat je je kinderen niet wilt leren, toch?
Respect toon je door de ander serieus te nemen, juist als je het niet met hem of haar eens bent. Zo ontstaan nieuwe ideeën en zienswijzen en zo vind je ook overeenkomsten.

Creativiteit wordt soms gezien als iets magisch dat gebeurt wanneer mensen elkaar vinden. Het tegendeel is waar: braafheid en harmonie zijn dodelijk voor creativiteit. Conflict en discussie zijn nodig voor het stimuleren van de creativiteit.

Creativiteit stimuleren

Het is van belang om kinderen te leren argumenteren zodat ze zich, ook als volwassene, prettig voelen bij een debat. Dan zullen ze het debat eerder aangaan waardoor creativiteit wordt gestimuleerd en ideeën worden aangescherpt.

Maar hoe leer je iemand argumenteren? Grant geeft hiervoor vier regels mee:

  1. Frame het als een debat, niet als een conflict.
  2. Argumenteer alsof je gelijk hebt, maar luister alsof je ongelijk hebt.
  3. Probeer het perspectief van de ander op een zeer respectvolle wijze te benaderen.
  4. Geef aan waar je het over eens bent en wat je van de ander geleerd hebt.

Veel plezier!

Dividend

Bedrijven krijgen meer en meer inspraak. Het kabinet besloot tot afschaffing van de dividendbelasting en mist hierdoor 1,4 miljard aan inkomsten. Voor dit verlies hebben ze geen enkele garantie gekregen. Unilever weet nog steeds niet of het naar London gaat of naar Rotterdam.
Dan geef je wel een signaal af!

Chantagemiddel

Door mijn hoofd vliegt de vergelijking met ontvoeringen, als chantagemiddel. Het was lang zo dat er geen losgeld betaald werd om te voorkomen dat de ontvoerders of kapers hierdoor gestimuleerd werden nog meer mensen te ontvoeren. Dat principe geldt toch altijd bij chantage? Dat is dit toch ook?

Borgen

Het doet mij ook denken aan de serie Borgen. Dit is een serie waarin het leven van Brigitte Nyborg centraal staat. Veel mensen, waaronder ook veel Nederlandse politici, hebben deze serie als zeer realistisch omschreven. In Borgen wordt president Nyborg ook gechanteerd door de eigenaar of CEO van een groot bedrijf. De CEO dreigt met vertrek uit Denemarken, waardoor vele banen op het spel komen te staan, tenzij… Ik moet de aflevering weer terugkijken om precies te vertellen hoe het ging, maar ik weet dat Nyborg niet ingaat op de chantage. Zij stelt een alternatief voor en het bedrijf gaat akkoord. Hiermee trekt Nyborg de verhoudingen weer recht. Er is sprake van wederzijds respect.

Tussen het Nederlandse kabinet en de (vier?) grote bedrijven ontbreekt iedere vorm van respect: je neemt als overheid geen verlies van 1,4 miljard, zonder dat daar toezeggingen tegenover staan. Dit machtsspelletje is respectloos.

Kinderen leren vechten

Hoe moet dit verder? Waarom is er geen andere oplossing bedacht? Is dit echt het enige probleem waarbij er maar een weg naar Rome is? Waarschijnlijk niet, deze aanpak tekent het (gebrek aan) innovatief vermogen van degenen die aan tafel zaten, zowel aan de kant van het kabinet als aan de kant van het bedrijfsleven.

Volgens Adam Grant, moet je kinderen leren vechten, zodat creativiteit gaat stromen.

Misschien een idee?