Overtuigen

Ik schrijf een boek over medezeggenschap. Een keer per week heb ik hiervoor (online) overleg met mijn opdrachtgever. In het laatste gesprek spraken we over de waarde van adviezen. De kwaliteit van het advies, ook als dat inhoudelijk goed is, hoeft niet doorslaggevend te zijn. Het is een criterium. Naast dit inhoudelijke aspect speelt ook de adviseur zelf een rol, net als de opdrachtgever. Iemand moet in staat zijn het advies van een ander aan te nemen.

Betere papieren

Dit deed mij weer denken aan een sollicitatiegesprek dat ik ooit had. Ik solliciteerde op een baan waar ik aantoonbaar voor was gekwalificeerd en ik wist dat de referenties, die hij had ingewonnen, er ook niet om logen. Ik zie de man, Hans heette hij, nog voor me zitten, een beetje vertwijfeld. Hij wist duidelijk niet goed wat hij met me aan moest en was daar eerlijk over. Hij zei ongeveer: ‘ik weet dat je het kan, maar ik kan het niet geloven.’ En daar zat ik. Betere papieren kon ik niet hebben en hij kon het niet geloven. Hij kon zich gewoon niet voorstellen dat ik anderen kon overtuigen.

Empathie en overtuigen?

Deze sollicitatie is me altijd bijgebleven. Ik overtuig mensen op basis van inhoud en niet vanuit positie. Hierin heb ik niet veel keuze. Mijn zachte stem en een (te) groot empathisch vermogen maken een dominante houding moeilijk.
Hans is niet de enige die niet gelooft in deze manier van overtuigen. Hij is ook niet de enige die dit, de keren dat het lukt, ophangt aan toeval of geluk.
Als het om overtuigen gaat, is het zelfs zo dat na overtuiging, sommige zich af gaan vragen wat mijn rol nu precies was. Het heeft iets te maken met lief overkomen, of zoiets. Lief en overtuigen gaan nu eenmaal niet samen. Dominantie en overtuigen, dat gaat samen, punt. En als dat de overtuiging is, kan ik niet overtuigen, wat er ook gebeurt.

Gelopen race

Overtuigingen en gevoel kunnen rationele argumenten en zelfs bewijzen te niet doen. Ik kon Hans niet op andere gedachten brengen en misschien was dat het beste. Als iemand geen vertrouwen kan opbrengen om wat voor reden dan ook, is het toch een gelopen race. 

Ik heb mijn verlies genomen en ben een andere weg ingeslagen. Wat het was geworden, zullen we nooit weten, maar dat is ook niet belangrijk. 

Toeval of intuïtie?

Gisteren keek ik de aflevering van DWDD over Selma van der Perre terug, een Joodse vrouw die de oorlog overleefde. Ergens in het midden van het interview vertelt Selma van der Perre dat ze de oorlog overleefd heeft door vele kleine toevalligheden. Meteen daarna verbetert ze zichzelf en vertelt ze over haar vriendin die haar verzekerde dat het geen toeval was, maar intuïtie. Ze had door haar intuïtie de oorlog overleefd.
Er werd verder niet op ingegaan. 

Hoge frequentie

Het zette mij wel aan het denken en nu ook aan het bloggen. Toeval of intuïtie? In eerste instantie dacht ik meteen: intuïtie. Als er zoveel verschillende toevalligheden maken dat je overleeft, dan moet het inderdaad wel meer zijn dan toeval. 
In tweede instantie twijfel ik. Zoals zo vaak. Waarom zou het geen toeval kunnen zijn? Dan gaat mijn cognitieve brein aan de gang om kort daarna nogmaals vast te stellen dat een hoge(re) frequentie wel een criterium is om toeval uit te sluiten. 
Intuïtie is inderdaad logischer dan toeval.

Het slimme onbewuste

Het boek van Ap Dijksterhuis ‘het slimme onbewuste’ bevestigt dit en gaat verder. Ons bewustzijn is vele malen kleiner dan ons onbewuste. De meeste beslissingen, zeker de snelle, neem je onbewust. 
En met de termen bewust en onbewust vallen alle puzzelstukjes in mijn hoofd weer op zijn plek. Beslissingen nemen doe je snel en op basis van ervaring, kennis en gevoel. Onbewust en intuïtief.

Ook als je nadenkt over een moeilijke beslissing, moet je om deze beslissing te kunnen nemen, ergens in het proces bepalen dat je genoeg informatie hebt. Èn hoe doe je dat zonder te weten hoeveel informatie er is…

Andere context

Grappig hoe je door het horen van een andere term of het krijgen van een andere context aan het twijfelen en dus weer aan het denken wordt gezet.  

Selma van der Perre heeft de oorlog niet toevallig overleefd. Haar overleven heeft alles te maken met haar ervaringen, kennis en gevoel: haar intuïtie.

Zelfmoord of zelfdoding

Vandaag is het #worldsuicideprevetionday en ook ruim twintig jaar geleden dat ik, tijdens een vakantie in Canada, een poging deed. Niet omdat ik dood wilde, maar omdat ik overspoeld werd door pijn en verdriet. Zoveel dat ik maar een uitweg zag…
Ik stond op de eerste verdieping van de CN Tower in Canada en zocht naar een plek om er van af te springen.

Impulsief

Ik zag het niet aankomen. Nooit eerder had ik zelfmoord overwogen. Niet alle mensen die zelfmoord plegen, beramen dit van tevoren. Een deel ziet het, net als ik toen, zelfs niet aankomen. Ze worden overspoeld door pijn en verdriet en willen daar vanaf. 
De vakterm hiervoor is, geloof ik, impulsieve zelfdoding. Geen moord want mensen plannen niets. Ze weten het zelf vaak pas tien minuten van tevoren.

Toen ik op die bewuste dag, twintig jaar geleden, weer beneden stond, en me realiseerde wat er was gebeurd, schrok ik. Ik wilde helemaal niet dood. Tegelijkertijd vreesde ik dat dit zo nog een keer zou kunnen gebeuren, omdat ik niet kan anticiperen op iets wat ik niet aan zie komen. Ik kon het niet meer alleen. Dat was het moment dat ik besefte dat ik hulp nodig had.
In de tijd die volgde, heb ik geleerd mijn gevoel te hanteren in plaats van het zo ver mogelijk weg te stoppen. 

Sinds die tijd is er veel veranderd en de kans dat dit me weer overkomt is nihil. Gelukkig.

Hanteren van gevoelens

Leren omgaan met mijn gevoelens, zowel de negatieve als de positieve, is voor mij van levensbelang geweest.  
Negatieve gevoelens horen net als positieve gevoelens bij het leven. Of je dat nu wil of niet. Je niet goed voelen is geen teken van falen. Het is een teken van mens-zijn. 
Stop dat gevoel niet weg, maar laat het er zijn.
Mocht dat niet lukken, hoop ik dat je de hulp vindt die je nodig hebt. Net als ik.