Leren over vrijheid

Tijdens de lunch keek ik even op TED.com en daar kwam ik een filmpje tegen van Yeonmi Park, een Noord Koreaanse vrouw die, op 13-jarige leeftijd, samen met haar 16-jarige zus uit Noord Korea vluchtte om uiteindelijk in de Verenigde Staten terecht te komen. 

Zijn aannames inherent?

Veel mensen denken dat fundamentele kennis over goed en kwaad in de mens zit. Dat je ten diepste weet dat je een ander niet mag doden. Maar is dit ook zo? Is dit niet iets dat we gaandeweg en misschien spelenderwijs leren? Yeonmi Park denkt het laatste. Het onderscheid tussen goed en kwaad weten we niet zonder het te leren. Als haar leven in Noord Korea een ding bewijst, is dat het wel.

Compassie

Neem het concept liefde. Dat is iets dat je voelt voor de Grote Leider. Romantische liefde bestaat niet in Noord Korea. En als je de woorden niet kent dan gaat het concept aan je voorbij.
Ze vertelt verder dat iemand haar, na haar vlucht, in Zuid Korea moest uitleggen dat de Grote Leider niet omkomt van de honger en zelfs dik is. Ze had geen idee.
Een ander voorbeeld dat ze geeft gaat over compassie. Als Yeonmi Park in Noord Korea iemand zag doodgaan op straat, voelde ze niets en deed ze niets. Is ze daarmee een psychopaat? Is iedere Noord Koreaan een psychopaat? Compassie heeft ze moeten leren. Nu zou ze doen wat ze kan om iemand, die gewond op straat ligt, te helpen.

Hoopvol

Tussen neus en lippen door vertelt ze dat ze tijdens haar vlucht is gekocht en verkocht als een slaaf. Ze heeft verschrikkingen doorstaan in Noord Korea èn op de vlucht naar de Verenigde Staten. Nu ze in vrijheid kan en mag leven, weet ze een ding zeker: wonderen gebeuren
Yeonmi Park spreekt uit ervaring als ze zegt:

“Niets is voor altijd en dat is precies waarom we alle reden hebben om hoopvol te zijn.”