Zelfmoord of zelfdoding

Vandaag is het #worldsuicideprevetionday en ook ruim twintig jaar geleden dat ik, tijdens een vakantie in Canada, een poging deed. Niet omdat ik dood wilde, maar omdat ik overspoeld werd door pijn en verdriet. Zoveel dat ik maar een uitweg zag…
Ik stond op de eerste verdieping van de CN Tower in Canada en zocht naar een plek om er van af te springen.

Impulsief

Ik zag het niet aankomen. Nooit eerder had ik zelfmoord overwogen. Niet alle mensen die zelfmoord plegen, beramen dit van tevoren. Een deel ziet het, net als ik toen, zelfs niet aankomen. Ze worden overspoeld door pijn en verdriet en willen daar vanaf. 
De vakterm hiervoor is, geloof ik, impulsieve zelfdoding. Geen moord want mensen plannen niets. Ze weten het zelf vaak pas tien minuten van tevoren.

Toen ik op die bewuste dag, twintig jaar geleden, weer beneden stond, en me realiseerde wat er was gebeurd, schrok ik. Ik wilde helemaal niet dood. Tegelijkertijd vreesde ik dat dit zo nog een keer zou kunnen gebeuren, omdat ik niet kan anticiperen op iets wat ik niet aan zie komen. Ik kon het niet meer alleen. Dat was het moment dat ik besefte dat ik hulp nodig had.
In de tijd die volgde, heb ik geleerd mijn gevoel te hanteren in plaats van het zo ver mogelijk weg te stoppen. 

Sinds die tijd is er veel veranderd en de kans dat dit me weer overkomt is nihil. Gelukkig.

Hanteren van gevoelens

Leren omgaan met mijn gevoelens, zowel de negatieve als de positieve, is voor mij van levensbelang geweest.  
Negatieve gevoelens horen net als positieve gevoelens bij het leven. Of je dat nu wil of niet. Je niet goed voelen is geen teken van falen. Het is een teken van mens-zijn. 
Stop dat gevoel niet weg, maar laat het er zijn.
Mocht dat niet lukken, hoop ik dat je de hulp vindt die je nodig hebt. Net als ik.

De noodklok!

Psychiaters in Nederland slaan alarm over suïcidale jongeren. Ook Nieuwsuur besteedde er gisteravond aandacht aan en vanochtend las ik een artikel over suïcide in België. Het aantal jongeren dat daar suïcide pleegt ligt ruim 2x hoger dan in Nederland. Momenteel schiet de hulpverlening (of de organisatie daarvan) schromelijk te kort.

Ik heb een keer in mijn leven, totaal onverwacht, een doodswens gehad. Of je dit kunt beschouwen als een suïcide poging laat ik in het midden.

In 1999 ben ik alleen op vakantie gegaan naar Canada. De eerste nacht werd ik wakker en merkte ik dat ik huilde. Ik begreep er niets van. Ik voelde me helemaal niet verdrietig, ik voelde mij zoals ik mij altijd voelde, ik kon alleen niet stoppen met huilen. Af en toe viel ik in slaap, en werd dan weer wakker doordat ik huilde. Ik wist niet wat er aan de  hand was. Ik begreep er niets van. Tegen de ochtend ben ik onder de douche gestapt, in de hoop dat dat misschien zou helpen, maar helaas, het huilen bleef. Op zoek naar afleiding ben ik met een pet en een zonnebril op naar buiten gegaan. Ik wilde niet dat mensen me zagen huilen.

Ik ben gaan ontbijten, terwijl de tranen nog steeds over mijn wangen liepen. De zonnebril heb ik voor het eten, denk ik, even afgezet. Niet veel later kwam een vrouw naar me toe en vroeg of ze iets voor mij kon doen. Ik schudde nee, ik wist niet wat. Ik begreep er zelf helemaal niets van.

Later, nog steeds niets begrijpend wat er aan de hand was en nog steeds huilend, ben ik naar de CN Tower gegaan. Ik dacht dat de afleiding van een mooi vergezicht mijn tranen zouden stoppen. Toen ik in de lift stond op weg naar de eerste verdieping, werd ik overvallen door een overweldigend gevoel van verdriet en pijn. Een gevoel dat ik nog niet eerder, zo heftig gevoeld had. Zo heftig dat ik er alles voor over had om ervan af te komen. Op de eerste verdieping van de CN Tower is een glazen vloer. Je kunt daar de diepte inkijken. Ik ben een paar keer over deze glazen vloer gelopen in de hoop er door heen te zakken. Toen dat niet lukte ben ik gaan zoeken naar een andere plek waar ik vanaf kon springen. Nergens was zo’n plek. Ik ben met de lift weer naar beneden gegaan.

Buiten aangekomen scheen de zon en zag ik families met kinderen picknicken. ‘Als ik was gesprongen, dan had ik hier gelegen, tussen de kinderen’, flitste het door mijn hoofd. Ik schrok enorm en besefte tegelijkertijd dat ik dit niet meer in de hand had. Ik moest hulp zoeken.
Ik besloot mijn terugreis te vervroegen, zodat ik een paar dagen later naar huis kon. Pas toen ik dit gedaan had, stopten ook mijn tranen.

Maar geen hulp krijgen…

Het is geen een keer bij mij opgekomen dat er geen hulp beschikbaar zou zijn, en dit was gelukkig ook niet het geval.
Goed dat de noodklok wordt geluiden, want hulp in zo’n situatie is noodzakelijk, zeker voor jongeren.