Ik doe hem zijn tuigje om. Er lijkt niets aan de hand. Hij laat het allemaal toe. De lijn vastmaken is ook geen probleem. Ik loop een stukje bij hem vandaan, maar hij loopt niet mee, ook niet als ik hem roep. Als ik omkijk, zie ik een paar ogen die me aanstaren alsof ik gek ben geworden. Ik trek zachtjes aan de lijn om hem in beweging te krijgen, maar hij houdt dapper stand. Bijgestaan door een staart van indrukwekkende omvang, blijft hij me aankijken. Tegen beter weten in trek ik nog een keer aan de lijn, maar ook nu geeft hij geen krimp. Zijn blik vertelt een helder verhaal, iets over een butler en haar plek. Ik wil nog niet opgeven en loop naar hem toe om hem op te tillen en hem naar buiten te dragen, maar ook dat wordt niet op prijs gesteld.
Ik maak het tuigje los.
Katten en structuur
‘Hoe moet het dan met Sammy?’, werd mij gevraagd naar aanleiding van mijn blog ‘op reis met savanneolifanten?’.
Ik ben van plan om hem mee te nemen. Het ligt niet voor de hand om een kat mee te nemen op reis, zeker niet een kat die altijd binnen heeft geleefd en gewend is aan een bepaalde regelmaat, zoals Sammy en ik hou mijn hart dan ook vast.
Een gedachte aan wilde katten geeft me hoop. Deze katten hebben waarschijnlijk niet veel structuur, in hun leven, dus ergens hoop ik dat ook Sammy kan wennen aan een leven met wat minder orde. Ik weet niet of je de twee mag vergelijken, maar ik doe het toch.
Proefreizen
Hij heeft geen idee van mijn plannen. Ik kan hem dat niet duidelijk maken, pas als ik de camper heb, wordt het duidelijk. Dan maken we een paar proefreizen, en ervaren we het buitenleven. Ik ben benieuwd.
Een ding is zeker en dat is dat hij mij, te zijner tijd, onomwonden, wel duidelijk kan en zal maken wat hij er precies van vindt.
En dan zien we verder.
