Laatbloeier met rugzak

Lege straten. Lege luchten. De wereld is in de ban van het Coronavirus.  Ik ook. Ik ben gelukkig gezond, maar zit zoals iedereen voornamelijk thuis. Dat ik mensen niet in levende lijve zie en spreek, vind ik flink wennen. (Beeld)telefonie is wel een uitkomst, maar geen vervanging.

Als, voorlopig, laatste opdracht voor mijn, nu opgeschorte, cursus reisjournalistiek, moest ik een pitch, een voorstel voor een reisverhaal, maken. Dit bracht mijn, ondergesneeuwde, reislust weer helemaal terug.

Niets en zo zij het

Vietnam wordt de bestemming van mijn pitch. Een land waar ik al naar toe wil, sinds ik, jaren geleden, het boek ‘Niets en zo zij het’ van Oriana Fallaci, las. Een indrukwekkend, en ook persoonlijk, verslag van de Vietnamoorlog.
Mijn enthousiasme groeit gestaag. Ik kijk op de kaart en zie een halve cirkel: in Birma beginnen, en dan door Noord-Laos naar Vietnam. ‘Drie maanden alleen op reis’, denk ik. Meteen voel ik lichte paniek. ‘Alleen.’ Ik slik even. Geërgerd schud ik mijn hoofd en bedenk dat het inderdaad niet altijd even leuk zal zijn. Soms zal ik me eenzaam of bang voelen, de moed verliezen en me afvragen waarom ik niet gewoon thuis ben gebleven, maar dat gaat voorbij. Gevoel komt en gaat. Net als hier. Mijn interne toespraak heeft effect. 

Vietnam: duizend en tien jaar oud

Het kaartje op het reisadvies van Buitenlandse Zaken toont veel rood, waaronder het grensgebied tussen Birma en Laos. In dit gebied blijken drugsbendes actief. Sommige risico’s zijn gewoon te groot, en ik besluit me op Vietnam te richten. Het land dat in 1010 ontstond, precies 1010 jaar geleden. Ik hou van dat soort toevalligheden en zoek op of 10 oktober 2020 in Vietnam gevierd wordt. Niets te vinden. Jammer. In haar duizendjarige bestaan is Vietnam veelvuldig bezet geweest of op afstand geregeerd door vreemde machten. Pas in jaren zeventig van de vorige eeuw, na het vertrek van de Amerikanen, wordt het land autonoom en begint het te floreren. 
Het land is een laatbloeier. Een laatbloeier met rugzak. Net als ik. Mijn mondhoeken trekken omhoog en ik voel een volmondige lach opkomen. Een beter land om mee te beginnen, bestaat niet. 

Oude conditionering

Dan, een paar weken nadat ik de pitch inleverde, hoor ik dat bijna overal ter wereld de luchtruimen sluiten. De eerste fatalistische gedachte komt al op en ik voel mijn keel samentrekken. De sluiting maak ik bijna persoonlijk. Wanneer ik me dat realiseer, schiet ik in de lach.

Deze ‘laatbloeier met rugzak’ trekt de wereld weer in.