Nog voordat tot me doordringt wat ik precies hoor, springt Sammy al over me heen, en verschuilt zich onder het bed. Ik roep hem na. Tevergeefs. Ik zet mijn wekker uit, stap uit bed en loop naar de keuken om zijn insuline klaar te maken. Als ik met de insulinespuit de kamer in kom, staat de voerbak, inmiddels opengedraaid, nog onaangeraakt in de kamer. Mijn keel knijpt samen. Dit had ik een paar weken geleden nooit geloofd. Toen zat hij een half uur van tevoren op de rand van het bed, met zijn ogen strak op de deur gericht en zijn oren gespitst, klaar om aan te vallen als hij de bak open hoorde gaan.
De impact is groot
Ik zucht even diep, pak de voerbak op en loop ermee naar de slaapkamer. Als Sammy de voerbak ziet, houdt hij het niet meer. Hij komt hij uit zijn schuilplaats en zodra de bak binnen zijn bereik is, begint hij te schrokken, alsof hij drie weken geleden voor het laatst heeft gegeten. Ik aai hem over zijn rug en zijn koppie, waarop hij, zonder te stoppen met eten, iets van mij af beweegt. Hij wil niet. Ik draai hem terug, til zijn velletje met mijn vingers omhoog om in de ruimte er tussen de insuline toe te dienen. Ik wil hem geen onnodig pijn doen. Sammy kijkt even op, gaat dan door met eten en staat toe dat ik hem injecteer. Voor iets dat zo snel voorbij is, is de impact groot. Ik aai hem nog even over zijn koppie en rug. Wat een lieverd.
Favoriete plekje
Als hij klaar is met eten, verdwijnt hij weer onder het bed. Op dit moment duidelijk zijn favoriete plekje. Ik neem de bak weer mee naar de kamer en berg de naald op. Ik laat hem maar even.
De dierenarts zegt dat hij mogelijk nog van het prikken af komt.
Fingers crossed.