Maximalisatie, of toch niet?

Gisteren op het journaal, vrouwen verdienen nog steeds minder dan mannen. Onderzoek wees uit dat een van de oorzaken was dat vrouwen niet tijdig onderhandelden. Dat moet je namelijk doen voordat je een baan aanneemt en niet pas nadat je de baan hebt aangenomen. Vrouwen willen de baan te graag. Mannen blijken het salaris belangrijker te vinden.

Ik vraag me dan meteen af waarom bedrijven niet veel meer vrouwen aannemen. Dat is snel verdiend!

Lastenverlichting?

Ik heb me laten vertellen dat het salarisverschil 17% bedraagt. Dat is een enorme reductie op je personeelslasten. Concreet schijnt dit te betekenen het dat vrouwelijke werknemers ieder jaar vanaf 3 november gratis werken…

Als werkgever zou ik meteen op zoek gaan naar geschikte vrouwen voor alle functies, zeker die in de top. En als ik die niet zou vinden, zou ik alles op alles zetten om mijn bedrijf voor vrouwen zo aantrekkelijk mogelijk te maken.
Dan heb ik medewerkers die de baan heel graag willen en helemaal tevreden zijn met fors minder salaris. Jippie!
17% besparing! Daar kun je nog iets extra’s voor doen. Dan hoef je bij de formatie niet meer te stechelen over de afschaffing van dividendbelasting.

Twee vliegen in een klap

Bovenop dat onmiddellijke financiële voordeel, dwing je mannen, die natuurlijk wel een constructieve, maar te dure, bijdrage leveren, om hun salariseisen bij te stellen. Twee vliegen in een klap. Wat wil je nog meer?Alleen dat gebeurt niet. En dat vind ik raar. Ik kan me daarom bijna niet voorstellen dat het werkelijk zo ligt.

Bedrijven verplaatsen fabrieken naar lagelonenlanden, nemen op de koop toe dat de arbeiders onder barre omstandigheden werk moeten uitvoeren, allemaal om de winst te maximaliseren. En dit financiële voordeel laten ze liggen?
Er wordt sinds jaar en dag gewezen op het salarisverschil, maar dat is niet het probleem.

Dat kan niet. Toch?