Voorkeur en afkeur

Ik weet het niet. Misschien is het mijn aversie tegen hokjes, maar ik kan niet goed tegen tips onder het motto: ‘wij denken dat je dit het liefste leest’, of ‘op basis van je kijkgedrag bevelen wij aan’.
Het idee dat een vreemde instantie weet waar mijn voorkeuren en afkeuren liggen, vind ik naar. Hoe onschuldig ook. 
Mijn angst om, ongemerkt, meegesleurd te worden in een extremere positie, speelt mee.

Bubbels zijn zo oud als…

Facebook, YouTube en andere media willen je zo lang mogelijk vasthouden, en dat lukt als je de aangeboden informatie positief beoordeelt. Mensen blijven zo in hun eigen bubbel. Ik snap dat dat werkt en snap ook dat dat dus gebeurt. Er moet nu eenmaal geld verdiend worden. 
En wat is het probleem eigenlijk? Bubbels bestaan al heel lang. Om mensen vast te houden, bieden Tech bedrijven, steeds extremere informatie aan, met als gevolg dat extremere posities steeds normaler worden. Dit levert Tech bedrijven vele miljoenen per jaar, of per week(?) op. Dit gaat niet stoppen. Niet vanzelf.

Aanbeveling

Aanbevelingen kunnen mij dus ergeren. Soms voel ik me hierdoor gemanipuleerd en dat vind ik onaangenaam.
Zelfs een aanbeveling op TED.com, vorige week, na het bekijken van een filmpje, irriteerde mij mateloos. Ten eerste kwam hij voor mij onverwacht (naïef, ik weet het) en ten tweede was het een schot in de roos…

Op zich is er natuurlijk niets mis met een aanbeveling. Het is een service die tot niets verplicht, en die ook positieve effecten kan hebben.
Wat mij betreft zeker op TED.com.
Maar het is een beetje zoals mijn besluit om verkopers, aan de deur of aan de telefoon altijd, vriendelijk en bij voorkeur met humor, af te schepen. Ik wil er gewoon niet over nadenken. Dat scheelt werk en soms ellende.

Bevestiging is fijn

Het is inderdaad ook makkelijk om er, zoals ik, niet over na te denken, en de filmpjes vaak gewoon weg te klikken. Het is sowieso een stuk makkelijker dan kritisch te blijven kijken naar het aanbod.
Ik vraag me hierbij wel af, of het mogelijk is om kritisch te blijven als je filmpjes voorgeschoteld krijgt die je gedachtegoed ondersteunen en/of bevestigen. Ben je echt opgewassen tegen die bevestiging? Tegen dat prettige en krachtige gevoel dat je daarvan krijgt? Ik geloof dat dat soms mogelijk is, maar lang niet altijd.

En dat weten Tech bedrijven ook.

Beelden werken

‘Heb jij een visie voor of over je leven’, was de vraag tijdens een zoombijeenkomst voor insight dialogue (meditatie in contact). Ik kijk op en begin te lachen. ‘Dat is geen klein vraagje’, denk ik bij mezelf. Ze gaat verder: ‘volg je een pad in je leven? Of doe je maar iets?’ Ik begin weer te lachen en juist dat maakt haar nieuwsgierig naar wat ik hierover te zeggen heb, terwijl ik nog geen idee heb. Visie vind ik lastig en van een pad ga ik steigeren, laat staan een levenspad.

De snelweg

Over een levenspad denk ik dus nooit echt na. Mijn weerstand is groot. Misschien bindingsangst, misschien gewoon praktisch, maar ik krijgt het benauwd als ik denk aan de vrijheidsbeperkingen die bij een weg horen. Ik denk meteen aan aanwijzingen voor snelheid en route en oogkleppen om je te focussen op de weg. Dat alles vind ik niet aantrekkelijk, zeker niet als het om mijn leven gaat. Toegegeven, soms is het fijn om mee te liften met anderen en ’to go with the flow’, maar uiteindelijk wil ik vaak toch net iets anders. En dan wil ik stil kunnen staan, om me heen kunnen kijken en twijfelen, iets waar een snelweg nu eenmaal niet voor is gemaakt. Net als de ratrace. Je moet door.

Twijfel

En als ik niet door wil of kan, moet ik uitwijken naar dat paadje langs de snelweg, waar ik op mijn eigen tempo in mijn eigen richting kan lopen. Op dat paadje zie ik alle mensen op de snelweg nog recht op hun doel afstevenen, en voel ik mezelf met de minuut onzekerder worden. Hoe minder twijfel ik aflees op de gezichten, hoe meer de twijfel mij parten speelt. Hierdoor kan ik niet genieten van mijn eigen weg en tempo, en van wie ik ben. En dat is niet aangenaam. Zo bekeken is mijn aversie tegen (levens)paden wel logisch.

Doodlopende paden

Tijdens de insight dialogue komt een ander levenspad ter sprake. Een bergpad, met af en toe een zijpaadje, waarvan sommigen doodlopen. Ik kijk de spreker aan en begin te lachen. De gedachte aan een eigen pad met zijpaadjes waarvan er een aantal doodlopen, maakt me blij. Op zo’n doodlopend einde kan ik de stilte, rust en ruimte gebruiken om me te oriënteren of te bezinnen, en waar ik, als ik opkijk, kan genieten van de schoonheid om mij heen. 
Dat beeld werkt. Dat beeld maakt me blij en inspireert. Met dat pad kan ik leven.

Dubbel

Veranderen is leuk en niet leuk tegelijkertijd. Vorige week had ik een aantal afspraken die in het teken stonden van mijn carrière switch. Afscheid nemen van mensen is niet mijn favoriete bezigheid. Het gaat niet om een echt afscheid, maar je weet dat je elkaar niet meer (zo vaak) ziet of spreekt. Een ongeschreven regel. Het voelt raar.

Uitnodiging veroorzaakte twijfel

Ik ontving vorige week een uitnodiging voor deelname aan een intervisie groep voor transformatieve mediation. Het doel van deze intervisie groep is je certificeren als TM-er.
Dat was even slikken voor me. Nog niet zo lang geleden zou ik zeker mee hebben gedaan en de mensen in het groepje, voor zover ik ze ken, vind ik leuk. Een hoop twijfel was het gevolg. Gedachtes in de trant van ‘toch mee doen, zoveel tijd kost het niet’, kwamen op.

Ik liet het verzoek even liggen en een paar dagen later bladerde ik door mijn mail en kwam ik het verzoek weer tegen. Ik las het weer door en kon, met een goed gevoel, vriendelijk bedanken voor de uitnodiging.

Afscheid is meestal niet leuk

Ondanks deze momenten blijft het gevoel dat mijn carriere switch goed voor me is. Een switch gaat gepaard met afscheid nemen en dat is niet altijd leuk.
Het gaat ook niet in een keer.
Misschien is dat maar goed ook, zo blijft het behapbaar. Als ik me meteen zou realiseren wat ik met mijn switch teweegbreng, was het er misschien niet van gekomen.

Gelukkig hoef ik niet van al mijn ‘collega’s’ afscheid te nemen. Er zijn ook ‘collega’s’ die ik blijf zien omdat ik met hen ook, beroepsmatig, aan het schrijven ben.
Het is wel een rare periode. Ik merkte dat het ook mijn schrijven beïnvloedt. Vorige week gingen mijn laatste drie blogs over conflict en gedrag.
Toch weer even terug naar het bekende…

Opgeven? Nee, toch.

Een inleidende zin van Blende trok mijn aandacht: ‘opgeven is niet alleen een van de lastigste dingen om te doen, maar soms ook een van de beste’. Het bleek om het artikel ‘Geef het op’ van Anne Wesseling in het blad ‘Happinez’ te gaan. Een artikel dat pleit tegen het allesoverheersende motto dat ik maar al (te) vaak heb gehoord: ‘als je nu nog harder probeert, en nog maar even volhoudt dan lukt het wel’. Alsof het nooit fout kan gaan.

Loslaten

Soms moet je stoppen, moet je loslaten waar je mee bezig bent, om ruimte te creëren voor een nieuwe richting, eentje waar je wel gelukkig van wordt. Daar draaide het artikel om.

Een aantal weken geleden besloot ik te stoppen met coaching en mediation. Alle investeringen ten spijt is het me niet gelukt om er mijn brood mee te verdienen. Daar liggen natuurlijk verschillende redenen aan ten grondslag, maar de grootste is, denk ik, dat ik niet genoeg vertrouwen had in mijn eigen rol als hulpverlener. Het was een heel proces om dit toe te kunnen geven, maar toen ik dat eenmaal had gedaan, kwam er opluchting…  En niet lang daarna (natuurlijk) weer lichte twijfel.

Echt? Definitief?

Het besluit om te stoppen was gevallen en ik stond en sta erachter, maar als ik dan stappen moet nemen om het coachen en mediaten echt af te sluiten, bekruipt die twijfel me toch weer. Bijvoorbeeld bij het opzeggen van lidmaatschappen of verzekeringen. Dan gaan er gedachtes door mijn hoofd: ‘er is nog tijd, ik regel dit volgende maand wel. Wie weet wat er nog gebeurt in deze maand?’

De twijfel blijft, op momenten, hardnekkig. Misschien had ik daar dat artikel ook wel voor nodig. Een steuntje in de rug bij de definitieve en administratieve afsluiting.

Inmiddels heb ik een groot aantal lidmaatschappen en verzekeringen, die te maken hebben met coaching en mediation, opgezegd.
Het voelt goed. Ik ben er klaar voor om me te richten op mijn toekomst… als schrijver.

Opgeven? Ja, soms wel.