Het schrijven kan nooit zo blijven gaan…

De laatste paar dagen gaat het schrijven weer als vanzelf. Ik verbaas me er over hoe soepel en voorspoedig de woorden op mijn scherm verschijnen. En toch komen er dan twijfels boven, zoals “Dit gaat wel heel erg goed”, en daarna “Hoe lang zal dit duren?”, “Dit kan natuurlijk niet zo blijven” of ik anticipeer op een writer’s block waardoor ik dagenlang niet weet wat ik moet schrijven. En dat allemaal terwijl het schrijven me gewoon makkelijk afgaat!

Anticiperen

Op de een of andere manier anticipeer ik altijd op wat er fout kan gaan. Misschien om te voorkomen dat de teleurstelling, als het inderdaad niet gaat, te groot zal zijn.

Dit gegeven doet mij denken aan een film die ik afgelopen weekeinde zag “Call me by your name”. Zonder meer een aanrader! De film draait om een ontluikende liefde tussen een zeventienjarige Italiaanse jongen (Elio) die met zijn ouders vakantie viert in Italië en een Amerikaanse onderzoeksassistent (Oliver) die de vader van de jongen komt helpen.

Voelen

De film toont een gesprek tussen de vader en zijn zoon Elio over het voelen van pijn en verdriet. De vader moedigt de jongen aan om vooral de pijn niet af te weren, maar om te proberen deze te voelen. Hoe moeilijk dat ook is. “Want”, zegt de vader, “als je dat niet doet, zul je de liefde die je deze zomer hebt gekend en gevoeld, ook nooit meer voelen. En dat is een te groot verlies”.

Wijze woorden.