Profileren…

Ik ben een beetje aan het worstelen met het onderwerp van dit blog: profileren. Op de een of andere manier wil het niet lukken. Ik weet niet goed waarom. Profileren is niet mijn ding en dan kun je je afvragen waarom dan wel een blog. Neem gewoon een ander onderwerp. Ja, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik werd van de week getriggerd doordat ik las dat je best een beetje mag overdrijven tijdens het profileren. Iedereen doet het. Je kunt je inderdaad afvragen wat er mis is met overdrijven. Juist om dat iedereen het doet. Ik ook. De scheiding tussen overdrijven en liegen is wel wat dun, maar goed. Liegen doet iedereen ook wel eens. Vaak alleen voor de bestwil van de ander, maar toch.

Overtreffende trap

Waarom word ik dan toch getriggerd door zo’n advies. Waarschijnlijk heeft het te maken met het op commando moeten overdrijven. Dat je daar wel eerst over na moet denken zodat je overdrijving past in het verhaal dat je gaat vertellen…. Als ik overdrijf dan doe ik dat meestal spontaan. Erover nadenken vind ik toch een beetje gek. En misschien ook wel geen goed idee. Juist omdat oefening kunst baart.
En wat gaan we doen als overdrijven òòk niet meer werkt? Hoe gaan we dat probleem oplossen? Met weer een overtreffende trap?

Zorgen om niets

Het kan natuurlijk zijn dat alles gewoon op zijn pootjes terecht komt. Dat de overtreffende trap na het overdrijven geen ruimte meer krijgt. Dat er een natuurlijk of zelfreinigend mechanisme in werking treedt waardoor we ons bescheidener gaan opstellen, en ons niet meer laten overnemen door de overtreffende trap. Dat we gewoon uit kunnen komen voor het feit dat we niet alles weten en niet alles kunnen. En dat we niet overal tijd voor hebben.

Of niet? Of wel? Iemand?