En nu zit ik weer achter mijn computer om te lezen wat ik de afgelopen maanden heb geschreven. De hele dag heb ik ervoor uitgetrokken. Vol goede moed klik ik het eerste hoofdstuk aan. Alleen als de tekst op mijn scherm verschijnt, begin ik niet ijverig te lezen. Het lukt me gewoon niet.
Ik dacht van te voren dat het makkelijker zou zijn: geen lege schermen meer, niets meer verzinnen, gewoon lezen. Het blijkt niet makkelijker. Ik kan mezelf er niet toe zetten. Allerlei gedachten komen in mijn hoofd op: wat als het tegenvalt? Wat als niemand het mooi vindt? Wat als ik het niet mooi vind? Kortom: ik durf niet.
Ik probeer me zelf gerust te stellen: alles wat er staat kan ik nog aanpassen. Ik kan scènes toevoegen, ik kan scènes weghalen. Ik kan nog alle kanten op. Het helpt een beetje, maar niet genoeg.
Ik laat het even en ga praktisch aan de slag: het boek bestaat uit drie delen van elk tien hoofdstukken. Ik maak van dertig losse documenten drie grote documenten. Dat lukt zonder de tekst te lezen. Op zich een aardige prestatie. De angst voor de tekst is steeds aanwezig. Ik geef het op, sluit de computer af en ga naar de film.
The bookshop
“The bookshop” lijkt een toepasselijke keuze voor dit moment. Een film over Florence, een vrouw die haar droom uit laat komen door een boekwinkel te openen. Het verhaal speelt zich af in een klein dorpje waar de plaatselijke “lady” de touwtjes strak in handen houdt. Zij heeft bepaald dat het pand voor de boekwinkel, een andere bestemming moet krijgen en is niet gewend aan tegenwerking. De “lady” zorgt er dan ook voor dat ze haar zin krijgt. Dat is wat ze doet. Zo werkt haar wereld. De droom van Florence gaat aan flarden.
Een inspirerende film over moed, kracht en liefde.
Precies wat ik nodig heb…