Hidden life

‘Waarom weigeren om trouw te zweren aan iemand, ook al is dat een van de grootste klootzakken allertijden, als je hierdoor kunt voorkomen dat je de doodstraf krijgt?’ Het gaat er niet om wat je zegt onder dwang. Het gaat er om wat je doet. Dus waarom niet? Doodgaan is wel erg onomkeerbaar. Wat is het nut van weigeren?’
Daar gaat de film Hidden Life over.

Volhouden is geen keuze

In de film zie je het proces van een man die geen trouw kan zweren. Hij twijfelt en gaat te rade bij zijn priester. Die stuurt hem naar de bisschop. Die raadt hem aan te doen wat er gezegd wordt. Bezwaren over onschuldige mensen die worden afgemaakt, vinden geen gehoor. Hij blijft twijfelen, wordt gevangengezet, en krijgt dan nog een aantal keer de kans om trouw te zweren. Hij doet het niet. Hij kan het niet. Volhouden is geen keuze, maar een gevolg, een gevolg van wie je bent. 

Mensen doen wat ze doen

De meeste mensen uit het dorp zweren wel trouw. Ze zien het als een formaliteit waartoe je gedwongen wordt door een partij die veel machtiger is. Het staat los van alles waar je in gelooft en voor staat. Maar wat gebeurt er als er dan toch iemand dat andere doet. Verandert dan je beeld van de wereld? Een dorpsbewoner wordt razend en maakt de man uit voor verrader en schreeuwt hem toe dat hij zich niet tegen zijn eigen volk kan keren. Steeds meer mensen uit het dorp keren zich tegen de man. Wanneer de nazi’s de man opsluiten, blijven zijn vrouw en drie kinderen de paria’s van het dorp. 

Religieuze aspect

In de kop van een review, die ik las na de film, stond religieuze film. Dat aspect heb ik, tijdens het kijken, weten te negeren. Ik heb de aanwijzingen gezien en gehoord: de priester, de bisschop en de kerkelijke liederen, maar hechtte er geen waarde aan, omdat de genoemde religieuze leiders geen impact hadden. Het bleef iets van hem. En ook van haar. 

De film eindigde met een uitspraak van George Eliot: 

‘…for the growing good of the world is partly dependent on unhistoric acts; and that things are not so ill with you and me as they might have been, is half owing to the number who lived faithfully a hidden life, and rest in unvisited tombs’

‘Hoop’, was het eerste wat ik dacht, ‘daar draait het om.’ Dit gedrag maakt niet alleen angstig, maar het biedt ook ruimte. En die ruimte geeft hoop.

Conclusie

Ik was gefascineerd door deze 174 minuten durende film, maar werd er niet echt door gegrepen. Misschien doordat ik zelf te veel bezig was met de vraag waardoor ik op analytisch niveau bleef hangen. Of het religieuze aspect dat ergens toch is weten door te dringen. Het gebruik van het Engels als voertaal in een film die in Oostenrijk afspeelt met Duitse acteurs, had een ongemakkelijk effect. Daarnaast werd alleen het Engels in de film ondertiteld, terwijl er ook Duits werd gesproken. 

A Hidden Life is een film van Terrence Malick en is gebaseerd op een waargebeurd verhaal.

Filmdag

Een paar keer per jaar plan ik, samen met een vriendin, een filmdag. Afgelopen dinsdag was zo’n dag.

Working Woman

De eerste film was Working Woman. Een Israëlische film in de #metoo sfeer. Regisseur Michal Aviad liet zich hiervoor inspireren door de verhalen van vrouwen om hem heen. De film laat het verhaal zien van Orna, een getrouwde vrouw, die een mooie carrièrekans krijgt en dan moet dealen met het grensoverschrijdende gedrag van haar baas. Orna geeft op verschillende momenten duidelijk aan dat ze niet gediend is van aanrakingen van haar baas, maar dat voorkomt niet dat de situatie volledig escaleert en haar baas haar verkracht.

Het is heftig om te moeten zien dat de hoofdpersoon zelf twijfelt aan de verkrachting, waar ik, als kijker, geen enkele twijfel had. Dit is ook wat de film zo realistisch en tenenkrommend maakt.
Aanrader!

La Quietud

De tweede die we zagen was La Quietud. Een film over de relatie tussen twee zussen die verknocht zijn aan elkaar, op twee verschillende continenten wonen en elkaar weer in de armen sluiten als de vader ernstig ziek wordt. Terug op het landgoed La Quietud in Buenos Aires worden ze gedwongen de trauma’s en keuzes uit hun verleden onder ogen te komen.

Het begin van de film liet mij in verwarring. Wat is er aan de hand en waar gaat het naar toe? Langzaamaan wordt dat duidelijk en komt zelfs de geschiedenis van Argentinië aan de orde.
Mooie film!

Temblores

De laatste was Temblores. Een film over een homoseksuele man in Guatemala die ervoor kiest in vrijheid te leven met de man waar hij van houdt. Door zijn familie, en het kerkgenootschap waar ze lid van zijn, wordt de man voor de keuze gesteld: of hij zweert zijn ‘afwijking’ af en volgt een therapie in de kerk, of hij ziet zijn kinderen nooit meer.

Ik vroeg mij een aantal keer af wanneer deze film zich afspeelde en dacht dan meteen dertig jaar geleden…totdat ik een mobieltje zag en met mijn neus weer op de actuele feiten werd gedrukt. Schrijnend.
Film is zeker de moeite waard!

So long, my son (recensie)

‘Regisseur Wang Xiaoshuai won met zijn films al vele prijzen, zoals The Days(1993), Beijing Bicycle (2000) en 11 Flowers (2011). Een deel van zijn films wordt door het maatschappijkritische karakter geboycot in China. Ook So Long, My Son is kritisch maar is vooral een realistisch epos dat een impressie geeft van de grote veranderingen die de Chinese samenleving kenmerken, verteld op het niveau van de gewone man.’
Cineville

‘So long, my son’ is een ruim drie uur durend epos. De film beslaat ongeveer dertig jaar en begint ergens halverwege de jaren tachtig. De tijd waarin de Chinese economie fors groeit, de kloof tussen arm en rijk groter wordt en ook de een-kind politiek formeel in werking treedt. De film toont de impact van deze politiek.

Inhoud

Twee bevriende gezinnen worden geconfronteerd met een tragisch ongeluk. Hoe dit ongeluk heeft kunnen plaatsvinden blijft lange tijd onduidelijk, maar de gevolgen zijn groot. Via sprongen in de tijd wordt langzaamaan meer duidelijk, al zorgen diezelfde sprongen ook voor verwarring bij de kijker.
Je leert stukje bij beetje de verschillende personages kennen en waarderen en krijgt een kijkje in het dagelijkse leven in China.
Illustratief is een scene waarin het echtpaar thuiskomt en een laag water in de woonkamer aantreft. Zonder opkijken, beginnen zowel de man als de vrouw meteen op te ruimen, alsof dat iets is dat ze regelmatig meemaken.

Langzaamaan wordt ook de ware toedracht van het ongeluk helder.
De diepgang van de hoofdrolspelers komt pas laat in de film echt tot zijn recht en heeft bij mij een diepe indruk achtergelaten.

De film toont de mens in zijn geheel. De grootsheid van de mens maakt diepe indruk, de kleinheid is soms tenenkrommend en gelukkig is er ook nog veel dat daar tussenin ligt.

Indrukwekkende film! Zeker de moeite waard.

Ballon

‘Ballon is het waargebeurde verhaal van twee families die, ten tijde van de Koude Oorlog, in een race tegen de klok alles op alles zetten om van Oost- naar West-Duitsland te vluchten. De historische thriller toont een van de meest spectaculaire ontsnappingen in de geschiedenis.’ 
Bron: Kijkhuis

Thriller

De film is met recht een thriller te noemen. Van het begin tot het eind zat ik aan mijn stoel gekluisterd. Je voelt de angst van de hoofdpersonen, maar ook hun frustratie en boosheid. Stap voor stap neemt de film je mee in wat het betekent om te wonen in een staat waarin je niet kunt ontsnappen aan de Stasi, het wakend oog van de overheid. Zelfs binnen de Stasi niet. Niemand ontsnapt de controle. Angst heerst. Overal. 

Verlangen naar vrijheid

De film draait om twee gezinnen die willen vluchten naar het Westen. De angst voor het mislukken van de vlucht is zichtbaar en invoelbaar, maar ook de angst voor het lukken. Beide opties kennen grote gevolgen. Als het lukt, kunnen ze nooit meer terug. Als het niet lukt…
Maar leven in een land waar je altijd over je schouder moet kijken. Altijd moet nadenken over wat je tegen wie kunt zeggen. Spontaniteit (van kinderen) je de kop kan kosten. Waar angst altijd en overal heerst. Als de deurbel gaat, als de telefoon gaat…

Vrijheid is een groot goed!

Aanrader

Ballon is een mooie, indrukwekkende en ook beklemmende film, gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Een aanrader!

https://www.youtube.com/watch?v=jIpMqzR4A8g

Anticiperen…

‘Het is beter een mep te krijgen die pijn doet, dan het leven te verliezen omdat je bang bent er een te krijgen’, zegt een Joodse vader tegen zijn twee zonen in de Franse film ‘Un sac de billes’. De vader stuurt zijn zonen op reis naar onbezet gebied. Een gevaarlijke reis die hen grotendeels zal voeren door Vichy Frankrijk. De vader bereidt zijn zoons voor op mogelijke ondervraging door de bezetter of een lid van Vichy. Ze mogen nooit vertellen dat ze Joods zijn. Nooit. Hij ondervraagt beide zonen en gaat hier zo in op dat hij een van zijn zonen slaat. Het moet tot hem doordringen dat hij niets mag loslaten over zijn Joods-zijn. Doet hij dat wel, zal dat hem hoogstwaarschijnlijk zijn leven kosten. Het is een imponerende scene.

‘Je leven verliezen omdat je bang bent een klap te krijgen’. Gelukkig is de kans dat je je leven verliest, als je bang bent voor iets, in deze tijd verwaarloosbaar, maar ook nu kan angst voor een bepaalde situatie zo verlammend werken, dat je leven erdoor belemmerd wordt.

Spreken in het openbaar

Iedereen kent angst, en het ene moment word je er sterker door beïnvloed dan het andere. Angst is bedoeld als waarschuwing bij gevaar. Alleen is het ene gevaar reëler dan het andere. De meeste mensen vinden spreken in het openbaar net iets minder eng dan de dood. Ik ken de angst voor spreken in het openbaar. Als ik voor een grote groep moet spreken heb ik daar ook nog steeds moeite mee.

Een gedeelde angst

Maar wat is nu het ergste dat je kan gebeuren als je in het openbaar moet spreken? Zeker als je het vergelijkt met de dood? Wat maakt dat veel mensen deze angst herkennen? Er zijn echt maar heel weinig mensen die zonder angst in het openbaar een toespraak kunnen houden, maar waarom is dat? Zo vreselijk is het toch ook weer niet? Je kunt je speech van a tot z voorbereiden en het is meestal na een uurtje weer afgelopen.
En als het dan toch helemaal fout is gegaan, als je inderdaad je kleding verkeerd om hebt aangetrokken, de verkeerde speech hebt meegenomen, moet constateren dat de meeste mensen zitten te gapen, en sommigen eerder weggaan. Wat dan nog? Je hebt het geprobeerd en na een betrekkelijk korte tijd is iedereen het vergeten en gaat het leven gewoon verder.

Misschien kan die angst ook in jouw voordeel werken. Het is namelijk iets dat jij gemeen hebt met de meeste mensen uit jouw publiek. Dus wil je een band creëren, kom er gewoon vooruit en kijk wat er gebeurt.

Misschien wordt dat wel je beste speech ooit!

Hier ben ik!

Een film over onze prestatiemaatschappij. De man die gevolgd wordt in deze documentaire is een dominee, werkzaam in Bloemendaal. Deze dominee probeert mensen weer te inspireren. Hij komt veel mensen tegen die vastlopen in het leven of met een negatief zelfbeeld kampen.

Inspireren

De dominee gebruikt zoals verwacht verhalen uit de bijbel om mensen te inspireren. Hij wil laten zien dat burn-out, stress en onzekerheid van alle tijden is.

De film start met een echtpaar dat allerlei huiselijke zaken bespreekt, tijdens het hardlopen in de duinen. Hardlopen is de grote hobby en de marathon lopen is hun grote droom. Uit een gesprek van het echtpaar met de dominee, later in de film, blijkt dat ze al een keer een marathon hebben gelopen. Die keer zijn ze vlak voor het einde gestopt, op 41 kilometer omdat de man onwel werd. Zijn vrouw zag dat er iets vreemds aan de hand was en besloot hem stil te houden. Nadat hij gestopt was zakte hij vrijwel meteen in elkaar.
Het echtpaar geeft niet op en later in de film zie je beelden van twee breed lachende mensen met allebei een medaille. Ze hebben de marathon van Rotterdam gelopen.

Consequenties

Een ander voorbeeld uit de film is een vrouw die naar een andere baan moet gaan zoeken omdat boventallig is geworden. Alles ligt weer open, dus haar man stelt voor dat ze weer gaat studeren. Gewoon iets heel nieuws leren, mede omdat het leuk is. Ze wijst het aanbod af.
Ze kan niet gewoon een vak leren zonder doel. En als ze dat wel doet, dan moet ze weer onderaan de ladder beginnen en dat ziet ze niet zitten.

Waarschijnlijk is de reden van de burn-out of stress nu anders dan een paar honderd jaar geleden. Onzekerheid en stress over leefomstandigheden zal er inderdaad altijd wel geweest zijn, maar het ging waarschijnlijk niet om een studie of de haalbaarheid van een marathon.

Altijd het maximale…

Uit de film kwam naar voren dat de meeste mensen het maximale uit alle facetten van hun leven willen halen. Zowel in professionele zin als privé. Het draait om prestaties. En prestaties zijn erom te verbeteren. Is het ooit genoeg?

Haal je met een maximale prestatie wel echt alles uit het leven?
Wanneer ben je tevreden?
Waar draait het voor jou om?